پنج‌شنبه گذشته شبکه الجزیره با قطع برنامه‌های عادی خود، خبری فوری که حاکی از قطع ارتباط شبکه تروریستی «النصره» با گروه «القاعده» بود را پخش کرد. الجولانی، سرکرده جبهه النصره، در یک ویدیوی ضبط‌شده ضمن تشکر از ایمن الظواهری مدعی شد که آنها پس از این، تحت نام گروه جدیدی موسوم به «جبهه الفتح الشام» فعالیت خواهند کرد و هدف اصلی از این اقدام آن است که می‌خواهند از بهانه‌های جامعه جهانی، آمریکا و روسیه برای هدف قرار‌دادن مردم سوریه رها شوند. از سوی دیگر و متعاقب این اقدام، ایمن الظواهری نیز روز جمعه در پیامی صوتی اعلام کرد که جبهه النصره برای رسیدن به اهدافش  می‌تواند روابط سازمانی خود با القاعده را قربانی کند! در لحظات اولیه به علت توجه بیش از حد شبکه الجزیره و برخی دیگر از رسانه‌های عربی، این خبر از جانب برخی رسانه‌های جهانی هم مورد توجه قرار گرفت اما خیلی زود - چنانکه از آغاز هم گمان می‌رفت- به‌نوعی باعث تمسخر کارشناسان مسایل منطقه شد. سؤال تمام آنها این است که آیا تنها با یک نمایش و ادعای قطع ارتباط با القاعده، آن هم با لحنی چنین عاشقانه! و تعویض نام می‏توان این گروه تروریستی را دیگر تروریست ندانست؟
به گمان این قلم، برخورد شفاف و قاطع عمدة رسانه‌های مستقل با این تغییر ظاهر تروریست‌های جبهه النصره از یک سو و از سوی دیگر، موضعگیری قاطعانه کشورهای مهمی نظیر روسیه و ایران که در سوریه و نبرد با این گروه ید طولایی دارند، سبب شد تا اگر کشورهایی هم بودند که آماده می‌شدند تا با این اقدام النصره، زمزمه‌های خروج این گروه را از لیست تروریستی، بویژه برای تأثیر در مذاکرات آینده صلح با دولت سوریه، مطرح سازند، در همان گام نخست در هدف خویش ناکام ماندند. زیرا پس از روس‌ها، کاخ سفید هم با لحنی تمسخرآمیز اعلام کرد که عوض‌کردن نام برای النصره مشکلی را حل نمی‌کند و ماهیت تروریستی آنها همچنان باقی است. به نظر می‌رسد که تحولات داخلی ترکیه که به‌نوعی عقبه تدارکاتی گروه‌های شورش در سوریه محسوب می‌شد، به‌شدت بر اوضاع میدانی آنها اثر گذاشته است. در این بین، جبهه النصره که در این اواخر آشکارا از سوی آنکارا و دوحه حمایت می‌شد و ترک‌ها برای حضور آنها در مذاکرات صلح سوریه در ژنو بسیار چانه‌زنی کردند، روزهای بدی را می‌گذراند. این گروه بویژه در حلب کاملاً در حال حذف‌شدن است.  این اتفاق را می‌توان تاکتیک این گروه تروریستی با حمایت و هدایت کشورهای حامی آن دانست تا هم از یک طرف خود را به‌نوعی بازسازی کنند و هم از طرف دیگر امیدوار باشند که لااقل از سوی ائتلاف غربیِ حاضر در سوریه به رهبری آمریکا مورد حمله قرار نگیرند؛ تیری که البته به سنگ خورد.