پیشرفت علم و فناوری طی سال های اخیر در کشورمان چنان سرعتی داشته که انکار آن حتی از سوی تنگ نظرترین منتقدان امکان پذیر نیست و بارزترین نمونه های آن در ژنتیک ، فیزیک هسته ای، نانو، و علوم مرتبط با توان نظامی بوده اند. همچنین در حوزه پزشکی موفقیت های چشمگیری به ویژه در زمینه بهداشت عمومی حاصل شده که از آن جمله می توان به دسترسی شهرهای کوچک و روستاها به خدمات مورد نیاز پزشکی، کاهش هزینه های درمان و مبارزه با بیماری های واگیر و تولید بسیاری از داروهای با ارزش اشاره کرد.

به علاوه وجود پزشکان حاذق و با دانش در بسیاری رشته ها و انجام جراحی های پیچیده و پیوند های موفق اعضا موجب شده تا این شاخه علمی نزد مردم و حتی در جوامع بین المللی برای خود آبرویی دست و پا کند. اما در زمینه آموزش پزشکی تغییر عمده ای به چشم نمی خورد که این موضوع می تواند آینده ای ناامیدکننده را برای علم پزشکی کشورمان ترسیم کند..

 در واقع آموزش پزشکی ، تولید و انتقال علوم پزشکی در ایران سرعت و کیفیت مورد انتظار را ندارد که در اینجا به بررسی برخی نقاط ضعف و رمزگشایی از بعضی علل آن می پردازم.

لازم به ذکر است که منظور از آموزش پزشکی در اینجا تنها انتقال اطلاعات نوشته شده در کتاب های آمریکایی از سوی استاد به دانشجو نیست، بلکه مقصود، تمام امور مرتبط با علم پزشکی از تولید اطلاعات تا آنالیز آن ، ارایه مناسب ، بهینه و کارآمد به  دانشجویان مستعدی است که بیشتر آن ها از باهوشترین و خوش فکرترین جوانان ایران هستند.

نکته قابل تامل اینجاست که ما در نظام آموزش پزشکی کشور با سرمایه های بسیار با ارزشی از جوانان ایرانی روبرو هستیم که در کنکور های سراسری گوی سبقت را از صدها هزار نفر دیگر ربوده اند و حال در کلاسی نشسته اند تا نظام آموزشی کشور آن ها را از علم و دانش به معنی واقعی کلمه سیراب کند.

در ابتدا باید اشاره کرد که بزرگترین نقطه قوت نظام آموزشی پزشکی در ایران رایگان بودن آن است که فرصتی استثنایی برای دانشجویان فراهم می کند تا با فراغ بال به ارتقای سطح علمی خود بیندیشند.

 دومین نکته مثبت و شایان توجه در نظام آموزشی ایران آن است که نسبت به بسیاری کشورهای به اصطلاح پیشرفته ، نحوه انتخاب دانشجو در آن شفاف تر بوده و انتخاب سلیقه ای در این روند نقش کمرنگی دارد. این در حالی است که در کشوری مانند آمریکا که از نظر پزشکی در سطح بسیار بالایی قرار دارد روند انتخاب دانشجو شفافیت لازم را نداشته و تا حدی تبعیض آمیز به نظر می رسد و اما نقاط تاریک سیستم آموزش کشور شامل بحث مقالات علمی و پایان نامه ها و نوع نگاه به مساله آموزش پزشکی در کشور است که همگی به یک حوزه اصلی منتهی می شوند و آن بحث تولید علم است.

در واقع موضوع پایان نامه ها و مقالات علمی در آموزش پزشکی ایران به یک کار تکراری و بی هدف شده و در واقع تشریفاتی تبدیل گشته است.

 ریشه این اشکال بی توجهی به مقوله پژوهش و در نظر نگرفتن امکانات کافی تحقیقاتی در رشته پزشکی است که منجر به تولید پایان نامه های بی محتوا وصرف هزینه های بی جا می گردد.

جالب اینکه گاهی انتخاب استادان بر اساس همین پژوهش های بی اساس شکل می گیرد که در یک روند معیوب مشکل را عمیق تر کرده و دانشجویان را نسبت به تولید علم نا امید تر می کند.این نقطه کور همچنین موجب شده تا پایان نامه ها محتوای علمی واقعی نداشته باشند و تمام مقوله پژوهش برای دانشجویان پزشکی به یک موضوع اجباری ، ملال آور و تشریفاتی تبدیل شود.این در حالی است که تحقیق و مقاله نویسی پایه علم پزشکی و سایر علوم تجربی در تمام دنیا محسوب می شود.

در مجموع می توان گفت که آموزش پزشکی کشور به رغم داشتن نقاط قوت بسیار دچار اشکالاتی است که نیازمند نوعی تغییر رویکرد می باشد و این تغییر مربوط به نگاه ما نسبت به مقوله آموزش است، در حقیقت، روزی می توان نظام آموزش پزشکی را موفق دانست که بیشترین هزینه های انسانی و مالی صرف امور تحقیقاتی و تولید علم شود.