به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم ، عباس سلیمی از چهره‌های پیشکسوت قرآنی کشور صبح امروز در مراسم بزرگداشت مرحوم محمدتقی مروت که در جلسه قرآن سیدمحسن موسوی بلده از شاگردان آن مرحوم دایر شد با اشاره به اینکه مرحوم مروت قرائت قرآن را به عنوان «مجاهدت» در شرایطی که جشنهای مبتذل شیراز برگزار می‌شد شروع کرد، افزود: در 9 سالگی پای رحل قرآن نشست و با تشرفی که به محضر آیت‌الله بروجردی داشت و آیت‌الکرسی را در رکاب درشکه برای ایشان تلاوت کرد و دعای آن مرجع عالیقدر در حق او مستجاب شد.

امیدواریم دیگر شاهد تنگ نظری در استفاده از نیروهای قرآنی نباشیم

سلیمی با اشاره به اینکه، آن گونه که باید از وجود ایشان استفاده نشد، تصریح کرد: امیدواریم رحلت ایشان این پیام را داشته باشد که بدون هیچ تنگ نظری از تمام نیروها برای اعتلای قرآنی کشور استفاده کنیم.

وی در خصوص فعالیتهای سالهای اخیر مرحوم مروت نیز گفت: برای مصون ماندن از آسیبها با نام مستعار با رسانه‌های وهابیون تماس می‌گرفت و آنها را در مناظره عاجز و ناتوان کرده بود.

سیدمحسن موسوی بلده هم در این خصوص افزود: با توجه به اینکه استاد مروت عربی را با لهجه مصری تکلم می‌کرد، وهابیونی که به دنبال ایشان بودند فکر نمی‌کردند که او یک ایرانی باشد.

مروت سبب آشنایی الرزیقی با شیعه و تشرف او به تشیع شد

موسوی بلده همچنین با اشاره به اینکه مرحوم مروت پیش از انقلاب در دفتر رادیو و تلویزیون ایران در قاهره مشغول بود، گفت: ایشان شرایطی مهیا کرد که تعدادی از قاریان مشهور مصری از جمله حصّان، محمود رمضان، عبدالآتی عاصف و فتحی قندیل با حضور در استودیو تلاوتهای اختصاصی را همراه با تصدیق شیعی (صدق الله العلی العظیم) برای رادیوی ایران اجرا کنند.

وی همچنین از شیعه شدن احمد الرزیقی بر اثر تأثیراتی که استاد مروت بر او گذاشته بود پرده برداشت و گفت: کار الرزیقی به جایی رسیده بود که بر اثر کثرت مطالعه و تحقیقات از منابعی که مرحوم مروت در اختیار او گذاشته بود، تبدیل به مبلغ شیعه و مدافع حریم اهل‌بیت(ع) شد.

موسوی بلده سپس به بیان ماجرایی در این خصوص به نقل از مرحوم مروت پرداخت و گفت: ایشان می‌گفتند که با استاد الرزیقی در منزل عبدالباسط نشسته بودیم که دو نفر از شیوخ مصری وارد شدند و به محض رؤیت من به طرز طعنه‌گونی گفتند «تو که شیعه جعفری هستی در مصر چه می‌کنی» من هم سکوت کردم و جوابشان را ندادم اما مرحوم الرزیقی با آنها وارد مباحثه شد و چنان ادبشان کرد که حتی لبخند رضایت بر لبان عبدالباسط هم نشست.