به گزارش قدس آنلاین، نخستین صفت  جدی روحانی در انتخابات آینده، دست‌های خالی اوست!   مروری بر وعده‌های وی در رقابت‌های انتخاباتی سال ۹۲ در عرصه‌های گوناگون، از اقتصاد گرفته تا فرهنگ و از سیاست خارجی تا سیاست داخلی، این دست‌های خالی را به وضوح نمایان می‌کند.
این نقطه ضعف آن چنان جدی است که حامیان اصلی وی برای توجیه آن به این حربه متوسل شده‌اند که برای مشاهده نتیجه اقدامات دولت روحانی، باید یک دور دیگر به او مهلت داد!   اگر عرصه اقتصاد را مهم‌ترین میدانی بدانیم که بیشترین توقعات و مطالبات  نه فقط توده مردم بلکه خواص هم در آن رقم می‌خورد، روحانی و دولتش ضعیف‌ترین کارنامه را دارند.
این ضعف مفرط موجب شده دولتمردان پی در پی فقط به یک رقمی شدن نرخ تورم متوسل شوند که آن هم برای مردم چندان محسوس نیست.
رکود بی‌سابقه، بیشترین حجم نقدینگی  تاریخ ایران، موج فزاینده بیکاری، وضعیت نگران‌کننده بانک‌ها و ده‌ها مشکل ریز و درشت دیگر فقط در همین حوزه اقتصاد کافی است تا اوضاع نابسامان دولت و انبوه وعده‌های عمل نشده و در یک کلام، ناکارآمدی دولت یازدهم را آشکار سازد. این روزنامه می‌نویسد:  دومین ضعف جدی و مهم روحانی، فقدان پایگاه اجتماعی اوست.
وی رئیس‌جمهوری است که در بین همه روسای‌جمهور ۱۰ دوره قبل خود، با پایین‌ترین رأی در مرحله اول به پاستور راه پیدا کرده است. روحانی طی بیش از سه سال از دولت اول خود به دلیل ویژگی‌های شخصیتی‌اش، نتوانست جذابیتی برای خود در افکار عمومی دست و پا  کند که استقبال‌های سرد و دولتی از وی در سفرهای استانی یکی از گویاترین نمودهای آن است. موقعیت ضعیفی که نظرسنجی‌های گوناگون هم همگی آن را تأیید می‌کند و بیانگر افت موقعیت او خصوصا پس از دوره اجرای برجام است.

منبع: کیهان