خطیب حرم مطهر رضوی گفت: داشتن اعتقادات صحیح و معرفت کافی به اصول دین، مهم‌ترین گام در مسیر خودسازی و تهذیب نفس است.

حفظ اعتقادات و معرفت دینی، اساس تهذیب نفس است

به گزارش قدس آنلاین به نقل از آستان نیوز، حجت الاسلام والمسلمین محمدرضایی تهرانی در سلسله سخنرانی های دهه دوم ماه محرم الحرامرواق امام خمینی(ره) حرم مطهر رضوی با بیان درس هایی از نهضت عاشورا گفت: امام حسین(ع) با قیام کربلا ابعاد مختلف زندگی را به بشریت در طول تاریخ آموختند.
وی با بیان اینکه نهضت عاشورا دانشگاه عبودیت و بندگی و زندگی کردن با حریت را به انسان ارائه کرده است، اظهار کرد: انسان علاوه بر حیات طبیعی و عقلانی، دارای روح و هویتی الهی است که در عرصه حیات عرفانی دل و عشق و محبت حق تعالی بارور و شکوفا می شود.
وی با بیان اینکه انسان برای رشد معنوی نیازمند حرکت هویتی و باقی ماندن در مسیر سیرالی الله است، افزود: هر اندازه عبودیت انسان در پیشگاه حق‌تعالی، آگاهانه‌تر و مخلصانه‌تر باشد، به همان ‌اندازه به پروردگار نزدیک می شود. 
رضایی تهرانی با اشاره به اینکه اعتقادات صحیح و معرفت کافی در اصول دین، اولین و مهم‌ترین گام در مسیر خودسازی و تهذیب نفس است، گفت: کرامت اکتسابی بر اثر تلاش‌های اختیاری انسان به دست می‌آید و یک امر ارزشی است. 
این کارشناس مذهبی خاطرنشان کرد: خودسازی و سلوک، فعالیت اختیاری انسان است و برای رسیدن به عبودیت باید با توجه به دستورات الهی و تحت ولایت انبیاء و اولیای الهی و با هدایت آن ها در مسیر حرکت پیش برود.
رضایی تهرانی گفت: سیر و سلوک یعنی انسان مسیری را با هدف مشخصی طی می کند و اگر هدف انسان در این مسیر قرب خدای متعال باشد، به کمال معنویت نایل خواهد شد.
وی با اشاره به اینکه انس با خداوند متعال تنها راه به آرامش رسیدن انسان است، تصریح کرد: انسان با رسیدن به نفس راضیه مقدمات رسیدن به مقام نفس مطمئنه را هموار می کند و در نهایت به نفس مطمئنه نائل می شود و همه این امور هم به وسیله توجه و به کارگیری سیره اهل بیت(ع) در زندگی محقق می شود.
این سخنران حرم مطهر رضوی گفت: در عمل به دستورات دین انسان باید تنها و تنها رضای پروردگار را در نظر داشته باشد و از داخل نمودن نیتی به غیر از رضای خدا در انجام اعمال اجتناب کند، تا اعمال فرد مقبول و مؤثر واقع شود.
وی با اشاره به اینکه انسان‌ها روز قیامت با نیاتشان محشور می‌شوند، نه با ظاهر اعمالشان، افزود: خداوند عملی را که فقط برای او باشد قبول می کند و اخلاص روح عمل است و عمل هر چه هم خوب باشد زمانی که اخلاص نداشته باشد بی ارزش است، چرا که رمز اخلاص در بزرگ داشتن خدا و کوچک شمردن دیگران است. 

پخش زنده

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.