به گزارش قدس آنلاین، این در حالی است که نظام مهندسی از سال ۶۹ در کشور تأسیس شده و از سال ۷۴ قانونگذار، قوانین آن را تصویب کرده است که به نظر می‌رسد این امر خود گواهی است برای رها شدن ساختمان‌هایی که پیش از این سال‌ها ساخته شده‌اند.
به گفته کارشناسان ساختمان‌های غیرمقاوم بی‌شماری در کشور وجود دارد که در مقابل زلزله و آتش‌سوزی و دیگر حوادث ایمن نیستند.
آنان عقیده دارند که افزون بر ساختمان‌های قدیمی، در برخی از بناهای جدید نیز بسیاری از موارد ایمنی رعایت نمی‌شود و در صورت بروز حوادث، خسارت‌های زیادی برجا می‌ماند.
به نظر می‌رسد که الزامات قانونی نیز نتوانسته، سازندگان را نسبت به رعایت آن‌ها مجاب کند و نظارت‌های لازم و ضروری برای افزایش ایمنی ساختمان‌های قدیمی و جدید، به نحو شایسته صورت نمی‌گیرد.
ساخت و سازها در دنیا از استاندارد ثابتی پیروی می‌کند
در همین خصوص یکی از اعضای کمیسیون عمران مجلس در گفت‌وگو با خبرنگار ما می‌گوید: نظارت‌ها بر ساخت و ساز در کشور ما دلسوزانه و قانونمند نیست.
قلی الله قلی زاده می‌افزاید: متأسفانه در کشور ما ساختمان‌های غیرمقاوم بی‌شماری وجود دارد و توجه نکردن به موارد ایمنی آن‌ها موجب می‌شود در مواقع بروز حوادث، خسارت‌های جانی و مالی زیادی وارد شود.
وی اظهار می‌دارد: ساخت و سازها در کل دنیا از استاندارد ثابتی پیروی می‌کند و در کشور ما نیز ساخت و سازها باید از این استانداردها بهره بگیرد.
نماینده کلیبر در مجلس شورای اسلامی می‌افزاید: در ساخت سازها افزون بر استفاده از نقشه‌های استاندارد و رعایت نکات معماری، موضوع نظارت بر ساخت و ساز و ایمنی مطرح است.
متأسفانه در کشور ما ساختمان‌های غیرمقاوم بی‌شماری وجود دارد و توجه نکردن به موارد ایمنی آن‌ها موجب می‌شود در مواقع بروز حوادث، خسارت‌های جانی و مالی زیادی وارد شود.
وی می‌گوید: نظارت به عنوان مهم‌ترین بحث در همه پروژه‌های عمرانی به شمار می‌آید که این موضوع در کشور ما آن طوری که لازم است، صورت نمی‌گیرد.
این عضو کمیسیون عمران مجلس می‌افزاید: در اغلب پروژه‌ها، شاهد نظارتی دلسوزانه و قانونمند نیستیم و برجاماندن خسارت‌های زیاد ناشی از حوادث گواه این موضوع است.
پیگرد قانونی پس از بهره‌برداری از ساختمان وجود ندارد
وی خاطرنشان می‌کند: اغلب ناظران در حین ساخت و پس از بهره‌برداری از پروژه‌ها به دلیل اینکه عملکرد آن‌ها بازبینی نمی‌شود و پیگرد قانونی برای این گونه تخلفات وجود ندارد، دقت لازم را ندارند.
وی اظهار می‌دارد: در اینجا ضروری است نهادی ذی‌ربط از جمله دولت، مجلس، دست اندرکاران و نهادهای عالی کشور، سازمان بازرسی کل کشور و قوه قضاییه این موضوع را جدی بگیرید.
قلی‌زاده می‌افزاید: خسارت‌های جانی و مالی در بروز هر حادثه‌ای حاصل می‌شود. هرچند خسارت‌های مالی قابل تأمین است، اما نمی‌توان از کنار خسارت‌های جانی آن حادثه براحتی گذشت.
وی می‌گوید: اراده محکمی لازم است تا قوانین موجود و نظارت‌های لازم جامه عمل بپوشد.
وی تصریح می‌کند: لازم است قوه قضاییه و دولت با متخلفانی که نسبت به امر نظارت بر بناها و ساخت و سازها کم توجهی می‌کنند، برخورد جدی انجام دهد تا شاهد تلفات و خسارت‌های جانی و مالی در کشور نباشیم.
علت اصلی بروز حادثه ساختمان پلاسکو
رئیس انجمن مدیریت بحران کشور نیز در در گفت‌وگو با «سینا» می‌گوید: علت اصلی چنین حوادثی، استقرار نداشتن سامانه مدیریت بحران در مجتمع‌های گوناگون است و این اقدام باید قبل از وقوع حوادث صورت گیرد تا شاهد تلفات و خسارات ناشی از آن نباشیم.
غلامرضا پورحیدری اظهار می‌دارد: وقتی فرو ریختن یک ساختمان همزمان با یک آتش سوزی مهیب صورت می‌گیرد، قطعاً پاسخ به این پرسش که «آیا فرو ریختن ساختمان پلاسکو صرفاً به لحاظ قدمت آن بود؟ » منفی است زیرا چنین آتش‌سوزی بعید نیست که منجر به ریزش بسیاری از ساختمان‌های نوساز نیز بشود.
وی درباره هشدارهایی که درباره قدمت این ساختمان داده شده بود، می‌گوید: طرح چنین موضوعی بیشتر به خلط مبحث می‌ماند تا بررسی دقیق علت‌های زمینه‌ای حادثه. در حادثه قبلی خیابان جمهوری هم عمده بحث روی باز نشدن نردبان آتش نشانی متمرکز شد و مسایل اصولی مربوط به ایمنی و مدیریت حادثه مورد غفلت واقع شد؛ متأسفانه بارها شاهد انحراف بحث از زمینه اصلی حادثه بوده‌ایم که خود، علت تکرار این حادثه‌هاست و مطمئناً این حادثه هم آخرین حادثه نخواهد بود.
رئیس انجمن مدیریت بحران کشور، می‌افزاید: پس از حادثه آتش‌سوزی ساختمان ۱۰ طبقه در خیابان جمهوری در سال ۹۲، بلافاصله انجمن علمی مدیریت بحران ایران کتابی کاملاً کاربردی با عنوان «راهنمای برنامه‌ریزی بحران در مجتمع‌ها» منتشر کرد و آن را به سازمان مدیریت بحران کشور، شورای اسلامی شهر تهران، شهرداری تهران، سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران، سازمان ملی استاندارد و مراکز متعدد دیگری معرفی کرد، اما در عمل مورد استقبال و بهره‌برداری و به کارگیری قرار نگرفت.
پورحیدری، درباره چگونگی جلوگیری از بروز این حادثه با استقرار سامانه مدیریت بحران، تأکید می‌کند: استقرار چنین سامانه‌ای، سبب می‌شد که مدیران مجموعه موظف باشند، خطرات گوناگون را رصد کرده و اقدام‌های پیشگیرانه و آمادگی را به اجرا بگذارند؛ به عبارت دیگر، اگر مدیریت حادثه در این ساختمان جایگاهی داشت، هیچ گاه آتش‌سوزی در آن رخ نمی‌داد و اگر رخ می‌داد در مراحل اولیه کنترل می‌شد و به این حادثه هولناک بدل نمی‌شد و همچنین به قدمت و میزان تحمل بار و سایر مخاطرات نیز توجه می‌شد.
نظر شما