به گزارش قدس آنلاین، ورع و تقوا دو واژگانی هستند که هرکس خود را متخلق به آن‌ها کند، رضایت الهی را از آن خود خواهد کرد. اگر چه در نظر اول میان «تقوا» و «ورع» تفاوتی به نظر نمی‌رسد؛ زیرا هر دو به معنای پرهیز و خویشتنداری است، اما با توجه به سفارش‌های فراوان معصومان(علیهم السلام) نسبت به ورع، به نظر می‌رسد تفاوت‌هایی میان این دو فضیلت اخلاقی وجود داشته باشد.

امام علی(علیه‌السلام) در باره ورع می‌فرمایند: «الْوَرَعُ الْوُقُوفُ عِنْدَ الشُّبْهَهِ» ورع و پرهیزکاری توقف در برابر شبهات است؛ یعنی ورع آن نیست که آدمی خود را از حرام یقینی باز دارد، بلکه آن است که در برابر شبهه نیز بایستد و مرتکب آن نشود. بنابر این، ورع آن است که انسان در برخورد با شبهه توقف کند، اگر شبهه حرام است- یعنی احتمال می‌دهد انجام فعلی حرام باشد- آن‌را ترک کند و اگر احتمال واجب بودن می‌دهد، انجام دهد.

متأسفانه در جامعه امروزی برخی از دینداران نه تنها در مقابل شبهه‌ها توقف ندارند و به عبارتی رعایت ورع نمی‌کنند، بلکه با توجیه المسائل خودساخته برای شبهه‌ها و تعریف وارونه از «ورع»، گرفتار افعال حرام می‌شوند؛ در حالی که به باور خویش از متقیان هستند. انجام معاملات ربوی با توجیهات و برچسب‌های مثلاً دینی، بداخلاقی‌های اجتماعی سیاسی و فردی، کبر و غرور به نام دینداری، آلوده شدن به انواع تهمت و دروغ و غیبت نسبت به افراد دیگر به نام دین و ده‌ها برداشت ناصحیح دیگر از دستورهای دینی که در زندگی روزمره ما جاری و ساری است، از جمله مصادیق بی تقوایی است که نه تنها در آن‌ها رعایت ورع نمی‌شود؛ بلکه با توجیهات و وسوسه‌های شیطانی حتی از مراتب اولیه تقوا نیز فاصله می‌گیریم.

یکی دیگر از مصادیق بی تقوایی، شبهه ناک کردن مال حلال به حرام و فرار از فریضه غریب خمس است که با توجیهاتی مانند اینکه خود محتاجیم، چرا باید این پول داده شود یا اینکه وقتی مالیات می‌دهیم، خمس چرا پرداخت کنیم و پرسش‌های دیگر از انجام آن خودداری می‌ورزیم و با پرداخت نکردن آن، مال خود را شبهه ناک و بلکه آلوده به حرام می‌کنیم، درحالی که انسان متقی با مراجعه به کارشناسان دین ضمن آنکه پاسخ تمامی پرسش‌ها را دریافت می‌کند، با انجام این فریضه الهی و قصد قربت، از برکات دینوی و اخروی ارتزاق با لقمه حلال بهره می‌برد.

بی تردید همان گونه که تقوا و ورع، آدمی را به کمال می‌رساند، آثار بی تقوایی علاوه بر خسران دنیوی و اخروی برای فرد بی تقوا، دامنگیر اجتماع نیز می‌شود و هرچه شخص بی تقوا مسئولیت بیشتری داشته باشد، آثار اجتماعی عمل او بیشتر خواهد بود. چه نیکوست همه ما به عنوان آحاد جامعه در ردیف متقیان با ورع باشیم.