قدس آنلاین- ۱۱تیرماه روزی است که پدر ومادر پارسا هرگز آن را فراموش نمی کنند؛ سفری که به کامشان تلخ شد و گریه هایی که ماندگاری یافت بر چشمان پدر ومادر پارسا قندی. کودکی هشت ساله با سرنوشتی نامعلوم، هر چند به نظر می آید که وی در رودخانه خروشان هراز غرق شده باشد اما هیچ اثری ازوی دراین رودخانه یا تفرجگاه های اطراف منطقه وانا نزدیک محلی که به نام نقش شاه معروف است پیدا نشده است. تنها چیزی که آن روز از پارسا به جا ماند لنگه دمپایی میان دو خودروی پارک شده ای بود که پدرومادر پارسا را به این موضوع مشکوک کرده که احتمالا فرزند دلربایشان در چشم بر هم زدنی ربوده شده است.
در تلاطم اولین روز برپایی بیست وسومین نمایشگاه مطبوعات پدر ومادر پارسا قندی با هزاران امید در حالی که سرخی چشمانشان نشان از خشک نشدن رود خروشان اشک هایشان دارد رهسپار نمایشگاه مطبوعات شدند تا با یاری رسانه ها و امداد از امام غریبان امام رضا علیه السلام یک بار دیگر برای یافتن فرزندشان گامی بردارند.
به غرفه روزنامه قدس نزدیک می شدند در حالی که مادر ذکر یا رضا یا رضا از دهانش نمی افتاد و پدر درون دلش دست بر سینه گذاشته وبه محضر امام رئوفان سلام می داد و دلش را از راه دور دخیل بست دور ضریح آن امام شاید کبوتر دلش صدای نالان ومحزونش را به امام رضا برساند که چند ماهی است خواب بر چشمانش ننشسته وکاری غیر از خدا خدا کردن و جستجو و تلاشی شبانه روز برای یافتن کودک معصومش نداشته است. اینجا غرفه روزنامه قدس در بیست وسومین نمایشگاه مطبوعات وهمکاران ما که پای درد ودل پدر ومادری محزون نشسته اند تا با تمام قوا سهمی در یافتن این کودک داشته باشند، کودکی که باید هر روز صبح با بوسه مادر و نوازش پدر راهی مدرسه می شد اما... ا.
گفتگوی پیش رو با پدر پارسا قندی کودک هشت ساله ای که از تیرماه سال جاری مفقوده شده، تلاش دیگری است برای اطلاع رسانی و امیدی دیگر برای توجه مردم وافزایش آگاهی وهوشیاری شاید در رهگذر نگاه مسئول ومهربانی روزی نشانی از پارسا پیدا شود وخانواده اش یک بار دیگر طعم بوسیدن وبوییدن فرزندشان را بچشند. به امید آن روز و با التماس و استغاثه به درگاه امام رئوفان و چاره ناچاران و بی پناهان امام رضا علیه السلام.
لطفا یک بار دیگر اتفاقات روز مفقودشدن پارسا را مرور کنیم از آن روز چه به یاد می آورید؟
۱۱تیرماه سال جاری بعد از بازگشت از سفر چندروزه ای به شمال کشور در جاده هراز تفرجگاه نقش شاه برای خوردن نهار پارک کردیم. پارسا کوچکترین فردی بود که دراین سفر حضور داشت، دنبال خواهر و پسر عمو هایش دوید. در آن فاصل دو ماشین پارک شده بود و بوته های تمشک وحشی پشت آن ها مانع از دید درست می شد، پارسا هم لحظاتی به پشت آن بوتهها رفت ودیگر از او خبری نشد؛ شاید کمتر از ۵دقیقه به دنبال پارسا رفتم اما هر چه گشتم بی فایده بود. در چند روز اول حدود ۳۰ یا ۴۰ کیلومتر از رودخانه را گشتیم. صخره ها، محله ها و روستاهای اطراف و همه جا را گشتیم، اما تا کنون هیچ خبر ونشانی از پارسا به دست نیامده و متاسفانه هیچ دوربینی هم حضور آن دو ماشین کنار بوته ها را ثبت نکرده است. یک پراید سفید و۲۰ ۶ مشکی که کودکی همراه آنها نبود.
قدس: الان چند وقت است که این اتفاق افتاده است؟
پدر پارسا: از یازدهم تیرماه تا الان یعنی نزدیک به ۴ ماه. هیچ خبری هم تا کنون نشده است.
قدس: نیروی انتظامی در جریان است؟
پدر پارسا: بله. به آگاهی مراجعه کردیم. فقط می گویند پرونده باز است. چون سرنخ ندارند، پیگیری نمی کنند. هلال احمر هم نامه ای آماده کرده که در آن نامه ادعا می کنند بچه به آب افتاده است. در صورتی که همچین چیزی نیست و ما درگیر هم شدیم. زیرا اشتباه چاپی بوده. با آن نامه ما پیگیری های لازم را نمی توانیم انجام بدهیم. البته خود هلال احمر قبول کرده که اشتباه چاپی است.
قدس: آیا فکر می کنید با رسانه ای شدن این موضوع کمکی بشود؟
پدر پارسا: بله. در فضای مجازی خیلی تمرکز کردیم اما خواستیم یک بار دیگر صدای ما از رسانه ها به گوش مردم برسد شاید کسی از پارسا خبری به ما بدهد.
قدس: حدس خود شما چیست؟
پدر پارسا: اگر کودک در آب افتاده بود سروصدا راه می انداخت و اطرافیان را متوجه می کرد بنابراین احتمال دزدیده شدن پارسا محتمل تر است، یقینا اگر کودک در آب می افتاد همان خانواده هایی که در کنار آب بودند متوجه افتادن وی در آب می شدند اما آنها بسیار بی تفاوت بودند و پارسا در چند قدمی آنها راه می رفت.
قدس: خود شما به کسی مشکوک هستید؟
پدر پارسا: نه. بنده با ۳۷ سال سن تا کنون هیچ دعوایی انجام نداده ام. اما اینکه می گویید دشمن دارم یا خیر را نمی توانم جواب بدهم چون ممکن است مثلا ۴۰ نفر با بنده مشکل داشته باشند. جایی هم که ما توقف داشتیم همه مسافر بودند از همه جای ایران.
قدس: رسانه ای شدن موضوع چه کمکی می تواند به این قضیه کند؟
پدر پارسا: می تواند مسئولین را برای کمک های بیشتر به حرکت وادارد. برای مثال هلال احمر گزارشی مبنی بر غرق شدن کودک تهیه کرده است متاسفانه نیروی انتظامی و سیستم قضایی نیز به این گزارش اکتفا کرده ودست از تلاش کشیده اند؛ هر چند پرونده مفقودی پارسا همچنان باز است اما رسیدگی خاصی درباره آن صورت داده نمی شود. ما به دنبال مجاب کردن مسئوولین برای پیگیری های بیشتر هستیم؛ مثلا به ما کی گویند دوربین در ان منطقه قطع بوده است در حالی که این سوال مطرح می شود که آیا دوربین های بالاتر هم قطع بوده؟ اگر نبوده می توان آن ها را بررسی کرد. حتی بنده موضوع را به گوگل مپز هم اعلام کرده ام اما هنوز جواب آن نیامده است. مسلما با رسانه ای شدن این موضوع احتمال ورود رئیس قوه قضاییه، وزیر کشور و یا حتی رئیس جمهور و دستور ویژه آنها برای پیگیری افزایش می یابد. چه بسا در همین سال کلی کودک دیگر نیز مفقود شده است. قضیه پارسای ما تقریبا با قضیه آتنا و بنیتا و ابوالفضل همزمان بود. همین هفته پیش یک کودک در رفسنجان گم شده است. چه کسی از این موضوع خبر دارد؟ کجا این موضوع رسانه ای شده است؟ اما چون با ما تماس گرفتند ما خبر داریم.
قدس: وقتی شما از مراجع پیگیری می کنید می گویند که پرونده باز است اما پیگیری نمی شود؟
پدر پارسا: اصلا دست نیروی انتظامی نیست. قوه قضاییه می گوید پرونده باز است اما منتظر هستیم تا اطلاعاتی کسب شود. این را یک افسر بازنشسته آگاهی به ما گفت. ما باید پیگیری می کردیم که دوربینی که می گویند خراب است نه و دوربین بعدی را بررسی می کردیم. زیرا مسیر دیگری وجود ندارد.
در غرفه روزنامه قدس پای درددل این پدر و مادر نشستیم تا فریاد کمک خواهی آنها را به گوش هموطنانمان برسانیم به این امید که روزی در دفتر روزنامه قدس به نام امام مهربانمان پیدا شدن پارسا را با شما مردم مهربان و با ایمان جشن بگیریم. امید می رود هر یک از ما آگاهانه و مسئوولانه چشم و گوش هم باشیم وبا یکدلی و کمک به همنوع گره از کار هم وطنان وهمشهریانمان بگشاییم به این امید که خدا نیز روزی گره از کار ما بگشاید.
نظر شما