قدس آنلاین- گروه استان‎ها- اکبر بابایی مفرد: بوق یک دستگاه تولید کننده صدا بود جهت هشدار دادن برای رسیدن یا حضور وسیله نقلیه به دیگران، قانونی وجود داشت که همه وسایل نقلیه را ملزم به استفاده از بوق کرده بود.

دوچرخه‌ها نیز در بسیاری از موارد، در حوزه‌های قضایی و قانونی ملزم به استفاده از یک دستگاه هشدار دهنده شنیداری بودند، اما این قانون جهانی نبوده و دستگاه مورد استفاده همیشه و الزاماً یک بوق نیست.

از فلسفه پیدایش بوق فاصله می‎گیریم، همین که همه بوق را می‎شناسند و عمدتاً می‎دانند کارایی آن چیست ما را بس است.

بوق هم به مانند دیگر وسایل سیر تکاملی خود را طی کرد و کم کم وارد مراحل تازه‌ای شد، در این سیر تکاملی کارایی آن نیز تغییراتی محسوس داشت، زمانی برای هشدار بود، کم کم جای سلام و احوالپرسی را گرفت، بعد از آن به نشانه عصبانیت، دشنام، درگیری لفظی و ابزار آزار و اذیت مورد استفاده قرار گرفت، زمانی در حوالی بیمارستان‎ها بوق زدن ممنوع بود، الان هم همان قانون به قوت خود باقی‎ست، اما متاسفانه کسانی که از این وسیله استفاده می‌‏کنند نه قانون می‎شناسند و نه عرف، گاه و بی‎گاه دست‎شان را به روی این وسیله پر سر و صدا فشار می‎دهند و حرف‌شان را در هر قالبی که بخواهند می‏‌زنند.

هر چیزی کارایی خوب و بد دارد، هم می‏‌توان استفاده مثبت از آن داشت و هم منفی، به مانند یک تیغ جراحی که اگر در دست یک جراح باشد می‏‌تواند جان یک نفر را از مرگ نجات دهد و اگر در دست یک جانی باشد فردی را از زندگی ساقط می‌کند.

تمام کارایی‎های بوق به کنار، صدای هشدار دهنده‏‌اش آزار می‏‌دهد یا نه کاری نداریم، اما با همه‏‌ی محاسن و معایب هیچ کس فکر نمی‏‌کرد بوق تا این اندازه پیشرفت کند و سری از میان سرها درآورد!

مدتی‏‌ست بوق هم از اوضاع نابسامانی که همه در آن غوطه ور شده‌‏ایم چه کله ملق‏‌هایی که نمی‌‏زند، حالا آن وسیله خشک و بی جان هم آستینی برای خود بالا زده و تشکیلاتی دست و پا کرده است، تشکیلاتی که چارت هم دارد، اما به مانند گذشته قانونی که دیگران را ملزم به استفاده از آن می‎کرد، دیگر وجود ندارد، فقط کافی‎ست بدانی که چه زمانی باید بوقچی باشی و آن را در سکوت به صدا در بیاوری!

حالا بوق قد کشیده و تشکیلات دراز و طویل خود را اداره نام نهاده که یک بوقچی به نام مدیر در راس آن بوق می‏‌نوازد و هرطور و هر کجا که بخواهد دست توانمندش را بر روی ابزار آزار دهنده‎ای فشار می‎دهد که صدای کر کننده‌‏اش فقط و فقط به گوش تعدادی انگشت شمار خوش می‎آید.

این روزها هم که مدیران بوقچی آرام آرام تعدادشان در حال افزایش است، در عوض نظارت‏‌ها هم کم رنگ شده‌‏اند، حالا خوشا به حال کسی‏‌ست که از همان روزهای اول فرق آن بوق با این بوق را درک کرده و چراغ خاموش بدون هیچ تلاش و ترس و واهمه‌ای بوقچی می‎شود!