قدس آنلاین- مدیر ملی طرح حفاظت از تالاب‌های ایران می‌گوید: چون کشور افغانستان تلاش می‌کند منابع آبی خود را کنترل نماید، بر روی رودخانه هیرمند که به آب هامون را تأمین می‌کند، سد ساخته است و این موضوع سبب شده است که حقابه تالاب هامون کاهش پیدا کند.
ابوالفضل آبشت با بیان این مطلب می‌افزاید: در کنار این موضوع که منشأ خارجی دارد، متأسفانه در داخل مرز هم ساخت خاکریزهایی در مرز افغانستان و ایران و در مسیر رسیدن آب به هامون، سبب شده است آب به اندازه کافی به تالاب هامون نرسد.
وی با بیان اینکه بخشی از حقابه هامون از چاه نیمه‌هایی در منطقه سیستان تأمین می‌شود که امروز آب آن‌ها در جای دیگر مصرف می‌شود، می‌افزاید: ما برنامه جامع حفاظت از تالاب هامون را آماده کرده‌ایم؛ البته بخش ایران آن را، هرچند باید این برنامه کل منطقه آبریز تالاب، یعنی افغانستان را هم در بر بگیرد.
وی با این توضیح می‌افزاید: ما در بخش ایرانی ماجرا تاکنون پیگیر برنامه جامع تالاب بوده‌ایم که در حال حاضر مراحل اجرایی خود را می‌گذراند، اما در این برنامه باید دولت افغانستان نیز پای کار بیاید و در این راستا تلاش شده است که نشست‌هایی با حضور ریش‌سفیدان در داخل ایران و داخل افغانستان انجام شود؛ چون معتقدیم ریش‌سفیدان افغانستان می‌توانند تأثیر لازم بر حاکمیت را داشته باشند.
وی می‌افزاید:در سطوح بالاتر نیز پیگیری‌هایی از طریق وزارت امور خارجه در حال انجام است، اما چون ماجرا فرامرزی و پیچیده است نمی‌توان انتظار داشت که به سرعت مشکل حل شود.
وی با بیان اینکه بنده معتقدم برای اینکه مذاکرات ما با افغانستان به نتیجه برسد باید به شکلی پیش برویم که مسئله برای هر دو طرف برد برد باشد، تصریح می‌کند: به نظر می‌رسد کمی دوستان افغانستانی احساس ترس دارند؛ چون گمان می‌کنند به لحاظ فنی بازنده هستند، اما اگر ما به دنبال این باشیم که افغانستان فقط حقابه را رعایت کند، در مقابل چیزی به آن‌ها ندهیم، سر میز مذاکرات نخواهد آمد.
آبشت خاطرنشان می‌کند:پس این هنر مذاکره کنندگان است که بتوانند طرف مذاکره را قانع کنند. مثلاً ما می‌توانیم در منطقه سیستان با توجه به اقلیمی که دارد از انرژی خورشید و باد برق تولید کنیم و آن را با قیمت مناسبی در اختیار افغانستان قرار دهیم.
وی درباره انتقال آب از خلیج فارس به تالاب هامون نیز معتقد است: بنده با هرگونه انتقال آب به هامون غیر از حوزه آبریز آن مخالفم؛ چون تالاب‌ها همیشه در حوضه آبریز خود زنده بوده‌اند و خدماتی را به انسان‌ها داده‌اند، اما اینکه خواسته باشیم تالاب هامون و یا دریاچه ارومیه را با آوردن آب از حوضه آبریز دیگری زنده کنیم، یعنی اینکه ما این تالاب‌ها را در حکم کاسه‌های آب می‌بینیم که آن‌ها را پر کرده‌ایم.
وی می‌افزاید: چرا فکر می‌کنیم با ریختن آب به هر قیمتی داخل این تالاب‌ها آن‌ها را زنده نگه داشته ایم؟ در صورتی که تالاب‌ها اکوسیستم زنده‌ای هستند که عدم سلامت آن‌ها زنگ خطری است برای اینکه بدانیم اقداماتی که در حوضه آبریز آنان انجام می‌شود، درست است یا نادرست؛ پس اگر امروز در مورد تالاب‌ها با چالش روبهرو شده‌ایم، باید راه نجات آن را در حوضه آبریز خود آن تالاب‌ها بیابیم نه اینکه برای زنده کردن یک تالاب جای دیگری را تخریب کنیم.
وی در پایان تأکید می‌کند: من به نجات همه تالاب‌های ایران امیدوارم؛ چون اگر امیدوار نبودم کاری را که در حال حاضر انجام می‌دهم رها می‌کردم. ما به عنوان یک پروژه بین‌المللی به دنبال این هستیم که الگوهای ساده‌ای را به کشور معرفی کنیم که در دیگر کشورهای دنیا مورد استفاده قرار گرفته و تجربه‌های موفقی را در پی داشته است و از طرفی به دنبال ایجاد اجماع بین دستگاه‌های مختلف در نجات هامون هستیم.
نظر شما