قدس آنلاین_ گروه استان ها: در شمال غربی نقشه ایران، استانی پهناور، نیمه خشک اما با صفا، زیبا با چینشی هنرمندانه و نسبتا کوهستانی، شهر «آب انبارها»، دیار «مینودری» نام گرفته، شهری که سالجاری نیز همچون سال های گذشته افتخار میزبانی از گردشگران و مسافران نوروزی را تجربه می‌کند.
می گویند قزوین، پایتخت خوشنویسی است، مرکز خوشنویسی از نخستین روزهای تعطیلات نوروزی چهره‌ای دیگر به خود گرفته و مهمانانش را یکی‌یکی استقبال کرده و با هنرنمایی معماری های ایرانی و اسلامیش، گردشگران و مسافران را مجذوب خود می کند.
قزوین امروز بر پیشانی خود، ثبت ملی بسیاری از جنس آثار و بناهای تاریخی ایرانی _ اسلامی دارد و با پیشینیه فرهنگی، هنری و ادبی به استقبال مهمانان خود می‌رود؛ این شهر از چندی پیش مهیای میزبانی شده و از نیمه‌های اسفندماه، حال و هوای شهر تغییر کرده است.
شهر قزوین که حالا دیگر به جرگه شهرهای جهانی پیوسته، بهار سالجاری رنگ و بوی خوش‌تری دارد و این شهر حالا به برکت بافت تاریخی، هویت فرهنگی و تلاش نیاکان این دیار، شهری جهانی و ملی شده است، به طور قطع آوازه آن بیشتر به گوش گردشگران داخلی و خارجی رسیده و کمتر کسی است که اهل سفر باشد اما دلش نخواهد نخستین روزهای بهار را در دیار «مینودری» بگذراند.
در این خنکای بهار و روزهای طراوت انگیز بهاری، کمتر کسی دیگر ترجیح می دهد نوروز را در خانه بماند و سری به استان های شمالی و به ویژه شمالغربی کشور نزند و طعم باقلواهای قزوین را در کنار بناهای تاریخی این شهر به کام شیرین نکند؛ کمتر دیگر پیش می آید که مسافری از تهران گذر کند و در این گذر، گوشه چشمی به قزوین، شهر معماری و تاریخی نزد.
شهر قزوین حالا از جمله شهرهایی است که هر سال به بهانه فرارسیدن نوروز و تعطیلاتش، بسیاری از مسافران و گردشگران از داخل و خارج کشور برای مرور تاریخ ایران به این شهر سفر کرده و بناهای تاریخی قزوین را در قاب سلفی های خانوادگی خود به یادگار می گذارند و زیبایی این بناها را به تماشا می نیشنند.
قزوین، کهن شهری از جنس هنر خوشنویسی، معماری با سبک اسلامی و ایرانی و یادآور شیرین ترین و زیبایی ترین دوران تاریخ از جمله دوران صفویه است.
کمتر کسی است که از شهر مینودری قزوین گذر کند و نام و آوازه بناهای تاریخی شهرش را نشنیده باشد.
جنوب شهر اما یاد و خاطره دیگری از تاریخ ایران را از خود برجای گذاشته است؛ حسینیه ها، خانه ها و بناهای تاریخی و سنتی با قدمت هزار و چند ساله، هریک نشانی از تاریخ پرخاطره ایرانی اسلامی است.
*خانه شهیدی، میزبان مردم در روز تاسوعای حسینی
گذشته تاریخ ایران و سبک معماری ایرانی را به خوبی می توان در خیابان های جنوبی شهر قزوین ورق زد؛ از خیابان مولوی گرفته تا خیابان راه ری، هریک برگی از تاریخ گذشته قزوین در سال ها و قرن های گذشته است.
در نقطه جنوبی شهر و در گذر از خیابان مولوی و کوچه و پس کوچه های آن و در جوار آستان مقدس امامزاده سلطان سیدمحمد (ع) شهر قزوین، خانه ای با سبک معماری سنتی از دور خودنمایی کرده و چشم ها را به خود خیره می کند.
خانه شهیدی، از خانه های قدیمی سبک معماری قزوین است که قسمت اندرونی آن از بین رفته و تنها قسمت بیرونی اش در دو طبقه باقی مانده است؛ اتاق های کوچک کم ارتفاع و در دو طبقه در دو سوی تالار مرکزی با مهمانخانه که سقفی بلند دارد، قرار گرفته است و مهمانخانه ها با خنچه پوش، قاب های چوبی، گچ بری و نقاشی روی چوب و دیوار تزئین شده است.
براساس برخی از اعتقادات خاص مردم قزوین، این خانه از جمله خانه های متبرکی است که مردم شهر هر سال در روز تاسوعای حسینی برای نوشیدن قطره ای از آب متبرک شمشیر، به این منزل آمده و شفای خود را با خوردن از این آب می گیرند.
*شاهکار معماری ایرانی_ اسلامی در جنوبی ترین خیابان شهر قزوین...
کمی جلوتر و در فاصله ای دورتر از خانه شهیدی و از جوار امامزاده سلطان سید محمد (ع) که می گذری، به محله ای به نام محله آخوند که مردم گذشته قزوین آن را به نام «مغلواک» می شناسند می رسی؛ محله ای به قدمت و دیرینه ای چندین ساله و البته با اصالت گذشته در بین مردم.
محله ای که زمان محل اقامت قزوینی های اصیل و محل تجمع هیأت های عزاداری برای ورود به آستان مقدس امامزاده سلطان سید محمد (ع) در شب تاسوعا و عاشورای حسینی بود.
چرخش در هرگوشه ای از این محله، انسان را به یکی از خیابان های جنوبی شهر می رساند؛ در گوشه ای دورتر که حرکت کنی، چندین پله را طی کرده و نزدیک حرکت می کنی و به کوچه ای قدیمی با مردمی اصیل به نام کوچه حاج محمدی (کوچه یخچال) روبه خواهی شد.
در انتهای کوچه یخچال، به خیابانی بسیار قدیمی و سنتی به نام «مولوی» می رسی که حسینیه ای زیبا و چشم نواز را خواهی دید.
حسینیه امینی ها، بخشی از عمارت گسترده و تودر تو است که به سال ۱۲۷۵ ه.ق توسط مرحوم حاج محمدرضا امینی وقف شده و دارای دوحیاط، سه تالار، سردابه، آشپزخانه، آب انبار و شربت خانه است.
آمیختگی حساب شده و زیبای گچ بری، آئینه کاری، نقاشی روی چوب در سقف، دیوار، رف ها و دیوارهای متحرک چوبی بسیار چشمگیر و در حد شاهکار است و هر سال مسافران بسیاری را برای بازدید به خود جذب می کند.
حسینیه امینی ها به دلیل موقوفه بودن بنایش، هر سال میزبان عزاداران حسینی در ایام عاشورا و تاسوعا است و مراسم های این ایام در حسینیه یاد شده با حضور مداحان و سخنرانان مطرح برگزار می شود.
یکی از جلوه های زیبا و خاص این بنای تاریخی، وجود باغچه و حوضی در وسط حیات بوده که زیبایی این بنا را دو چندان کرده است.
* خانه ای با نمایی از سبک معماری قزوین و دیگر بس!
هرآنچه را که در تعریف خانه بهورزی ذکر کنیم اندک است؛ جلوه های خاص معماری این خانه، از حوض آبی رنگ حیاتش گرفته تا چیدمان گلدان هایی لبریز از گل های شمعدانی، ذهن انسان را به یاد خانه های پدربزرگ و مادربزرگ سوق می دهد.
خانه بهورزی از جمله بناهای شیوه معماری خانه سازی قزوین است که با حیاط مرکزی اصلی و حیاط های جانبی شکل گرفته و حیاط اندرونی با تناسبات نیم کشکولی، در دو جبهه دارای شاه نشین های تابستانی و زمستانی و در دوجبهه دیگر دارای ایوان های طاق نمایی است.
شاه نشین اصلی خانه از طریق ایوانی ستون دار با حیاط بیرونی نیز ارتباط دارد؛ خانه در دو طبقه زیرزمین و همکف شکل گرفته و تزئینات آجری لبه بازشوها و ارسی های آن از جمله تزئینات قابل توجه این بنا است.
برای بازدید از این خانه سنتی و زیبای قزوین کافی است از سمت میدان آزادی به سمت خیابان امام خمینی، روبروی بازار سعادت، کوچه کریم اصغری حرکت کنی؛ چندین قدم که جلوتر برسی به بن بست ششم می رسی که خانه سنتی بهورزی در آن قرار دارد و یا می توانی از میدان آزادی به سمت خیابان بو علی غربی، نظام وفا، کوچه انصاریان (زرگر کوچه)،کوچه مسجد شیشه گر حرکتی کنی که بازهم به بن بست ششم محل خانه بهورزی خواهی رسید.
این خانه سنتی به دلیل سبک معماری ساده و در عین حال زیبایش، میزبان مسافران و گردشگران در فصل های مختلف سال به ویژه ایام نوروز است.
نظر شما