قدس آنلاین-در این مراسم مرتضی سرهنگی در سخنانی با اشاره به اینکه ادبیات اردوگاهی انسانی‌ترین گونه ادبیات جنگ به شمار می‌رود، اظهار داشت: وقتی سربازی اسیر می‌شود، دیگر نه یک سرباز که یک انسان بی دفاع نیازمند کمک است که در بند شده است و همین موضوع این دست از آثار را مورد توجه و خواندنی می‌کند.
وی ادامه داد: آقای یوسف زاده از خوشفکرترین اسرای ما در دوران دفاع مقدس بود و کتاب «اردوگاه اطفال» چهارمین اثری است که ایشان از هشت سال اسارت خود نوشته که شایسته قدردانی است.
سرهنگی در ادامه این نشست گفت: در جنگ‌های دفاعی همه سرباز هستند و مانند جنگ ما با عراق دیگر کسی جوان و پیر و زن و مرد نیست. مردم در این جنگ‌ها ناگهان در هر سنی که باشند، سرباز می‌شوند.
■ نوجوان ۱۷ساله، در قاب انسان کامل
مدیر دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری در گفت‌وگو با فارس ابراز داشت: در هشت سال دفاع مقدس دشمن تلاش زیادی کرد تا جلوی این روند گرفته شود. تبلیغات زیادی کردند که بگویند ایرانی‌ها اطفال ونوجوان هایشان را به جنگ می‌فرستند، اما موج انسانی ایرانی‌ها در جنگ کاری کرد که مردم تصویری تازه از خود به دنیا نشان دهند. اسیر و رزمنده ۱۷ ساله نمادی از دنیایی اراده و عشق است که به صحنه نبرد آمده است. رزمنده ۱۷ ساله نه یک نوجوان که یک انسان کامل است.
وی افزود: این متن همانند بسیاری از کتاب‌های خاطرات، خالی از احساس نیست. احساس مانند صمغی است که این خاطرات را به هم متصل می‌کند و نبود آن‌ها چیزی از متن کتاب می‌کاهد. متأسفم که تا به حال حتی یک ورق از نوع رفتار خودمان با اسرای عراقی را ثبت نکرده‌ایم. نگفته‌ایم که چرا از ۲۰ هزار اسیر عراقی در کشور ما ۱۲ هزار نفر دیگر به عراق برنگشتند و در ایران به زندگی ادامه دادند.
احمد یوسف زاده نویسنده کتاب «اردوگاه اطفال» نیز در ادامه این مراسم در سخنانی بیان داشت: «اردوگاه اطفال» دومین بخش از خاطرات مرا شامل می‌شود. بخش اول آن در کتاب «آن ۲۳ نفر» روایت شد و این بخش راوی دو سال از مهم‌ترین دوران اسارت من در اردوگاه اطفال در عراق است. بعد از ماجرای آن ۲۳ نفر عراقی‌ها که متوجه شدند تبلیغات آن‌ها بر پایه بچه‌های ایرانی حاضر در جنگ برای دنیا جذاب بوده است، این اردوگاه را شکل دادند.
■ با همه وجودم حوادث را روایت کرده‌ام
وی افزود: من در کتاب سعی کردم نشان دهم که اسرای نوجوان ایرانی در این فضای تبلیغاتی چگونه زندگی کردند و سعی کردند تا رزمنده واقعی باقی بمانند. این اثر شرح جوانمردی اسرایی است که سختی‌های بسیاری را تحمل کردند و من هم با همه وجودم آن را روایت کرده‌ام.
یوسف زاده افزود: حسم این بود که مخاطبان خاطره از کلی گویی فراری هستند و برای همین در کتاب‌هایم سعی کردم با جزئیات به بازگویی خاطره بپردازم. از رفتارها و عکس‌العمل‌ها بگویم و جزئیات را تا حد مقدور فراموش نکنم. به همین خاطر نگارش خاطراتم طولانی شده است و این دو کتاب اخیر، تنها دو سال از آن را در برگرفته است.
■ مخلوطی از خاطرات نوجوانی و ۵۰سالگی
وی گفت: باید۳۰ سال از سال ۶۲ عبور می‌کردیم تا حس کنیم چه اتفاقی رخ داده است. این خاطرات باید با چنین فاصله‌ای نوشته می‌شد تا وقتی امروز می‌گوییم رزمنده‌ای یک شب تا صبح شکنجه شد، قابل لمس باشد. شاید اگر در سال ۶۲ می‌خواستم این خاطرات را بنویسم، چیزهای دیگری می‌نوشتم، اما این کتاب امروز مخلوطی است از خاطرات و حس و حالم در ۵۰ سالگی.
احمدیوسف زاده درباره محتوای کتاب خود گفت: کتاب «اردوگاه اطفال» ماجرای ۴۰۰ اسیر نوجوانی را روایت کرده است که در اردوگاه «رمادی ۲» معروف به اردوگاه اطفال نگهداری می‌شدند.
وی در تشریح روند نگارش کتاب جدید خود به دوران اسارت اشاره کرد و گفت: در آن زمان عراقی‌ها با جمع کردن ۴۰۰ اسیر نوجوان در یک اردوگاه جدید فصل تازه‌ای از تبلیغات را شروع کردند در حالی که اسرای نوجوان هم برنامه‌های جالبی برای مقابله با تبلیغات دشمن داشتند که محور اصلی کتاب «اردوگاه اطفال» را به خود اختصاص داده است.
نظر شما