در بخشی از این پیام آمده است: برای جوامع انسانی بخصوص جوامع دینی، هیچ چیزی مانند آشنایی با سیره و مکتب حجّت‌های خداوند متعال و پیشوایان الهی، نمی‌تواند آموزنده‌تر و سازنده‌تر ‌باشد و باید آن را به عنوان یک علم بزرگ جهانی معرّفی کرد که در حقیقت، راهنمای بشر به سوی تعالی آگاهی و اندیشه‌های تابناک و رفتارهای پاک بوده و همه شئون حیات مادّی و معنوی بشر را فراگرفته است.

از بزرگترین پیشوایان بشر که شئون و عظمت‏‌های وی، نه فقط سرتاسر عالم اسلام را، از شرق تا غرب فراگرفته، بلکه قلوب پیروان دیگر ادیان را به این شخصیّت ممتاز متوجّه نموده است، حضرت امام علی بن موسی الرضا (ع)می‌باشد.شخصیتی که از جهات مختلف، مورد توجّه اندیشمندان و بزرگان قرار گرفته است و اگر بخواهیم درباره هر یک از ابعاد عظمت ایشان، سخن بگوییم، ساعت‌ها و روزها باید بگذرد تا به قطره‌ای از آن اقیانوس بی‌کران دست یابیم.

یکی از ابعاد مهمّ آن وجود مبارک، علم و دانش الهی ممتاز ایشان بوده و از آن روست که آن حضرت به عالم آل محمد (ص) ملقّب شده اند و علمی و دانشی که دانشمندان ادیان مختلف و فرقه‌های اسلامی را به اعجاب و تحسین واداشت.

عصر مأمون شروع آشنایی مسلمانان با اصطلاحات و مکتب‌های فلسفی بوده و به واسطه ترجمه کتب فلسفی به زبان عربی و حمایت‌های شخص مأمون، القای شبهات و اشکالات، در عقاید دینی زیاد شد و از سوی دیگر، بحث و مناظره بین مسلمانان و علمای ادیان دیگر نیز توسعه یافت و مباحثات مذهبی رایج شد. 

حضرت رضا(ع) در این شرایط برای حفظ معارف الهی و وحیانی، و رد هر گونه شبهه و ایراد و نیز راهنمایی علما، مجاهدت‌های فراوانی فرمودند و شخصاً با دانشمندان بزرگ ادیان مختلف، مباحثه کرده و آن‌ها را مجاب می‌کردند  که آن جلسات در کتب تاریخی و حدیثی ثبت شده است و امروزه یکی از ذخایر بسیار مهم علمی در فن احتجاج و استدلال محسوب می‌شود و همواره مورد استفاده دانشمندان بوده و خواهد بود.

دانشمندان و مردم، هر گونه اشکال درباره مسائل فلسفی را به آن حضرت عرضه می‌داشتند، پاسخ شافی و کافی می‌شنیدند.مشایخ علمای سنّت نیز به آن حضرت، ارادت می‌ورزیدند و ایشان را یکی از اولیای بزرگ می‌شمردند و در مدح آن حضرت، اشعار و قصاید بسیاری سروده اند.

علمای دیگر ادیان نیز هنگامی که با آن حضرت روبرو می‌شدند و ایشان را سرچشمه علوم الهی و معارف آسمانی می‌یافتند، در برابر ایشان خاضع شده و زبان به تمجید و مدح می‌گشودند و تا آنجا که می‌توانستند جان‌های تشنه‌شان را از آن معارف بی‌نظیر، سیراب می‌ کردند.

باید درباره شخصیت آن حضرت، کنگره‌ها و همایش‌ها برگزار و در مجامع علمی دنیا، کرسی‌های تدریس برپا و در معارف آن حجت الهی کاوش و تحقیق شود تا بشر بتواند راه سعادت و نجات خود را پیدا کند.

منبع : مهر

انتهای پیام