به گزارش قدس آنلاین، کاوه نبیری در سال ۱۳۴۰ در تهران متولد شد. وی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در پاک‌سازی شهرهای بانه، سردشت، مریوان و پاوه حضوری فعال داشت.
پس از پاک‌سازی کردستان از نیروهای ضدانقلاب، به جبهه‌های جنوب رفت. وی در عملیات‌های پیروز فتح‌المبین و بیت‌المقدس، در سمت فرمانده گروهان، نقش بسیار مؤثری داشت.
توان فرماندهی، شجاعت، روحیه قوی، تقوی و قدرت برنامه‌ریزی از ویژگی‌های بارزش بود. نظرات نبیری همیشه کارساز بود. اخلاص و صداقت ، شجاعت جوانان و تدبیر و دوراندیشی پیران را یکجا داشت.
او در عملیات والفجر مقدماتی عضو واحد عملیات لشکر علی بن ابیطالب (ع) بود و پس ازآن، در سمت فرماندهی گردان علی بن ابیطالب (ع) در کنار نیروهای عاشق بسیجی فعالیتی چشمگیر داشت.
خاطره رشادت‌های او در عملیات خیبر، در جزایر مجنون، هنوز در ذهن هم‌رزمانش می‌درخشد. در عملیات بدر، در واحد عملیات لشکر ۱۷ نقش‌آفرینی نمود.
در عملیات‌های والفجر ۸ و کربلای ۴ و ۵ نیز در سمت فرمانده تیپ، لشکر ۱۷ علی بن ابیطالب، نقش بسزایی در پیروزی‌های رزمندگان داشت.
محل شهادت ما شلمچه
او همواره معتقد بود سرنوشت جنگ در شلمچه معلوم می‌شود و می‌گفت: پای اعلامیه شهادت ما می‌نویسند «محل شهادت شلمچه».
کاوه نبیری به دلیل تسلط بر زبان عربی، مدتی در منطقه بعلبک لبنان، کنار رزمندگان فلسطینی بود. او تا پیش از شهادت، پنج بار مجروح شد.
تحمل درد با لب خندان
روز سوم عملیات بدر، او را دیدند که با لب خندان، چفیه‌اش را به دو طرف صورت گرفته است. پس از پرس‌وجو مشخص شد که هر دو طرف صورتش ترکش خورده است.
در عملیات والفجر ۸ هم به‌سختی مجروح شد. در عملیات کربلای ۱، عصابه‌دست، به منطقه بازگشت. در عملیات کربلای ۵، درحالی‌که فقط سه روز از آغاز نبرد می‌گذشت (۲۱ دی‌ماه ۱۳۶۵) و صحنه نبرد به‌شدت ملتهب بود، به آرزویش رسید و آسمانی شد.
منبع:
زارع زاده، نادر، اطلس لشکر ۱۷ علی بن ابیطالب (ع) در دوران دفاع مقدس، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ اول ۱۳۹۹، صفحه ۲۷۳
منبع: ایسنا
نظر شما