برخی انسانها که اتفاقا در ناز و نعمتند و بدون هیچ سختی و بلیه ای زندگی دنیوی خویش را می گذرانند خود را خرسند وخوشبخت می دانند.اما در روایتی که از امام حسین علیه السلام نقل شده این ویژگی چیز خوبی نیست و نشان از واگذاری بنده به حال خود خبر می دهد.
أَلاِستِدراجُ مِنَ اللّهِ سُبحانَهُ لِعَبدِهِ أَن یُسبِغَ عَلَیهِ النِّعَمَ وَ یَسلُبَهُ الشُّکر
غافلگیر کردن بنده از جانب خداوند به این شکل است که به او نعمت فراوان دهد و توفیق شکرگزاری را از او بگیرد.
تحف العقول،ص 250
این امام همام در گفتار دیگر برای خویش چنین دعا می کنند
اَللّهُمَّ لا تَستَدرِجنى بِالاِحسانِ وَ لا تُؤَدِّبنى بِالبَلاءِ ؛
خدایا! با غرق کردن من در ناز و نعمت، مرا به پرتگاه عذاب خویش مَکشان و با بلایا (گرفتارى ها) ادبم مکن.
نظر شما