سیدحمیدهاشمی : گاه در سایه سار درختی و پَرچینی از شمشادها ،یا دیواری گِلی ، حتی زیباتر از همه در سایه ساری از ابر ، میروی تا در هزارتوی خویش به خود پردازی و در خلوتی از اندیشه ها و بایدها و نبایدها به جستارخود رسی ... ابرها ، همیشه مهربانند. درست مثل نوازش شاخک های نرم خورشیددر طلوع یک صبح بهاری. به ابرها دوباره نگاه کنیم ، به خورشید، به اندیشه هایمان .. خورشید... هیچگاه پشت ابر نمی ماند.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.