به گزارش خبرگزاری دانشجو، نمایشگاه نشریات خانوادگی که در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار شده است در اقدامی قابل تقدیر سالنی در طبقۀ همکفرا به کودکان اختصاص داده و با برگزاری برنامه هایی متنوع، کودکان و خانواده هایشان را به این نمایشگاه جذب می کند.
روز گذشته «خاله شادونه» در این سالن به اجرای برنامه پرداخت، اما در این برنامه مواردی را مشاهده کردیم که بسیار عجیب می نمود، به عنوان مثال آرایش غلیظ «خاله شادونه» موجب گشته بود تا مردانی که سنشان هیچ نسبتی با این برنامۀ مخصوص کودکان نداشت، به قسمت جلویی سالن رفته، با ولع برنامه را دنبال کنند.
همچنین آهنگ ضربی و بسیار تندی که با صدای بسیار بلند فضای سالن را به شدت تحت تأثیر قرار می داد، دختران جوانی را در ردیف های انتهایی به حرکاتی شبیه به حرکاتی که در پارتی ها مرسوم است، وا می داشت.
حال سؤال این است که این گونه نمایش ها و موسیقی های بسیار تند و زننده، چه نسبتی با فضای کودکانه دارد؟ آیا هرچه موسیقی ها پر ضرب تر باشند، به فضای شاد و شلوغ کودکانه نزدیک تر می شود؟
مشکل از آن جا ناشی می شود که در ذهن این برنامه سازان این گونه جا افتاده است که هرچه ضرب و ریتم موسیقی تندتر باشد، فضایی شادتر تولید کرده، به فضای ذهنی کودکان نزدیک تر می شوند.
معلوم نیست این انگارۀ اشتباه از کجا به ذهن این افراد تلقین شده است، برومند، کارگردان و برنامه ساز پرسابقۀ کودکان، چند سال قبل گفته بود برنامه سازان حال حاضر تلویزیون با فضای ذهنی کودکان آشنایی ندارند و گمان می کنند این نوع موسیقی های تند به روحیات کودکان نزدیک تر است.
امیدواریم روزی مسئولان فرهنگی جمهوری اسلامی به خود آمده، این گونه فضاهایی که ذهن کودکانمان را تخمیر نموده را از برنامه های نونهالان حذف کنند.