خوددار باش. شاید اونجوری که بی رحم به قضیه نگاه می کنی، نباشه.
صندلی می گذارم و روبروی خودم می نشینم... روبروی زنی که گاه رویا می بافد و گاه اشک ها را رها می کند تا پُرگناه بخواند: «وَ قنا عذاب النّار».