«آلفرد نوبل» در وصیت‌نامه خود گفته بود که جایزه صلح نوبل باید به کسی داده شود که «بهترین یا بیشترین کوشش را در راه برادری ملل یا انحلال و کاهش ارتش‌ها یا تشکیل و ترغیب کنفرانس‌های صلح کرده باشد»؛ وصیتی که با نگاهی به فهرست دریافت کنندگان این جایزه مشخص می‌شود تا چه اندازه زیر چکمه خونین سیاستمداران، لگدمال شده است.
مردم «میانمار» را نمی دانیم اما مردم دیگر نقاط جهان کمترین توقعشان از زنی که به نظر می رسید خودش را وقف آزادی و احترام به حقوق انسانها کرده است، این بود که دستِ کم در محکومیت جنایاتی که علیه هموطنان مسلمانش انجام می شود ، پا پیش بگذارد. خانم نوبلی اما انگار مانند تندروهای هموطنش به « هموطنی» با مسلمانان اعتقادی نداشت!
