تهران، شهری که روزی مقصد مهاجران با رویای کار و رفاه بیشتر بود، امروز با چهره‌ای خشن‌تر، ساکنان خود را به تقسیم فضاهای چندمتری و زندگی در سوئیت‌های زیر استاندارد مجبور کرده است.

گزارش‌های میدانی از بازار اجاره پایتخت حاکی از آن است که افزایش بی‌سابقه قیمت‌ها، مدل اجاره اشتراکی را از یک انتخاب حاشیه‌ای به یک ضرورت همگانی تبدیل کرده است.

این پدیده که پیش از این عمدتاً در میان دانشجویان مرسوم بود، امروزه به گزینه‌ای برای کارمندان و حتی شاغلان با درآمد متوسط تبدیل شده است.

زمانی گزینه‌ای مقرون‌به‌صرفه محسوب می‌شدند، اما اکنون با رهن ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون تومان و اجاره ماهانه ۱۶ تا ۲۳ میلیون تومان عرضه می‌شوند. در مناطق شمالی شهر مانند حوالی پارک ملت، این رقم برای یک اتاق یک‌نفره حتی به ۲۵ میلیون تومان در ماه بدون ودیعه نیز می‌رسد.

گزارش‌ها حاکی از آن است که مستاجران برای تامین اجاره ماهانه، حاضر به اشتراک‌گذاری واحدهایی شده‌اند که حتی برای سکونت یک نفر هم فضای کافی ندارند.

نمونه آن، سوئیت ۳۵ متری در طبقه زیر همکف خیابان گرگان است که یک مستاجر، سهم خود را با ۷ میلیون تومان رهن و ۲ میلیون تومان اجاره به فرد دیگری واگذار می‌کند.

یک کارمند جوان برای تامین اجاره واحد ۴۸ متری خود با ۲۰ میلیون تومان رهن و ۵ میلیون تومان اجاره، به‌ناچار به دنبال همخانه می‌گردد.

بر خلاف تصور، کارشناسان بازار مسکن، بازار واحدهای کوچک و اشتراکی را یک "بازار تقاضامحور و واقعی" می‌دانند که در پاسخ به یک نیاز مبرم شکل گرفته است، نه یک حباب کاذب. مشکل اصلی، عدم توانایی سیاست‌های سنتی تنظیم بازار برای همگامی با این تحول سریع است.

به نظر می‌رسد تا زمانی که درمانی برای زخم تورم و عدم تعادل در بازار مسکن یافت نشود، اجبار به زندگی اشتراکی در مکعب‌های چندمتری، نه یک انتخاب، که تنها راه حل بقا برای بسیاری از ساکنان پایتخت خواهد بود.

منبع:چند ثانیه