این موضوع یعنی عرضه بکر و دست نخورده تاریخ به نسل آینده عین همان اصولی است که فرهنگ دینی ما همواره بر آن اصرار ورزیده است.شاید به این دلیل که ترسیم چهره ای غیر واقع از افراد تأثیرگذار در تاریخ و یا مصادره فرد یا افراد ، در درازمدت روح اعتماد را در جامعه از بین می برد.این موضوع بویژه در خصوص جامعه ای که به حقانیت شعارها و باورهای خویش اعتقاد دارد، از اهمیت بیشتری برخوردار است.
پژوهش در تاریخ از آن حیث اهمیت دارد که می تواند دلیلی بر پویایی و یا ضعف ملتها و دولتها بیابد و از افتادن دوباره در دام و در چنبره تکرار بپرهیزد در غیر این صورت با پرهیز از ارایه واقعیات تاریخی و یا عرضه آن همانگونه که خود می خواهیم ناخواسته راه زوال خود را فراهم ساخته ایم.اعتماد ؛ اولین شرط دریافت ، پذیرش و بالاخره تثبیت باوری است که در نسل جوان نضج می گیرد.تحریف تمام و یا جزیی از تاریخ بویژه در کتابهای درسی روح اعتماد در میان نسلی که همواره او را به اندیشیدن دعوت کرده ایم، زایل می کند.
متاسفانه گاه اقدامهای عجولانه و از سر عمد برخی از متولیان فرهنگی که عادت کرده اند سر رشته همه امور را به پیکره نظام حزبی خود گره بزنند و حتی گاه نگاه از سر ارادت پاره ای از دلسوزان نظام ، نه تنها زمینه قلب و تحریف حقایق دیگر را نیز از میان برده ، که خود به پاشنه آشیلی برای پژوهش های واقعی تاریخ معاصر تبدیل شده است.
نمونه قابل ذکری که می توان برای درک حذف و یا وارونه جلوه دادن بخشی از تاریخ معاصر ارایه داد، موضوعی است که سید حمید روحانی، پژوهشگر تاریخ معاصر در نامه چهارم اسفند سال 67 خطاب به امام راحل ( ره ) به آن اشاره می کند.وی در این نامه به بخشی از کتاب «تاریخ معاصر ایران»، که برای دورههای متوسطۀ دبیرستانها دربارۀ کشیده شدن مردم به سفارت انگلستان در پی نهضت مشروطه، تدوین شده است، اشاره می کند.اینکه در ص 77 چنین آمده است:«بهبهانی از میانۀ راه برای مردم پیغام فرستاد که میتوانند در سفارت انگلستان متحصن شوند، به این ترتیب، در حدود بیست هزار نفر به باغ سفارت بیگانه پناه بردند و....»
حال آنکه کسروی در کتاب «تاریخ مشروطه»، ص 109، در این باره آورده است: «این گمان هرگز نمیرود که بهبهانی یا طباطبایی به پناهیدن مردم به سفارتخانه خرسندی دادهاند، و یا چنین گفت و گویی در بودن ایشان میرفته، چه ما خود دیدیم که آنان با چه سختی‌ها و بیمها روبه رو بودند، و با این همه از مسجد بیرون نیامدند و سرانجام که ناگزیر شدند، روانۀ قم گردیدند. آن رفتار دلیرانه و جانبازانۀ آنان کجا، و خرسندی به پناهیدن مردم به سفارتخانۀ یک دولت بیگانه کجا؟»
پس از انتشار این نامه ، امام راحل ( ره ) در نامه ای به رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی وقت تأسف خود را از اینکه در نظام اسلامی ، نظام آموزشی کشور اسلامی ایران نسبتی به مرحوم بهبهانی می دهد که حتی کسروی با آن سوابق ضداسلامی دربارۀ ایشان نمیدهد، ابراز می کنند و خواستار رسیدگی به این مهم می کنند.
رهبر انقلاب نیز هر از گاه ضمن هشدار نسبت به سوء استفاده مخالفان نظام اسلامی از غفلت متولیان فرهنگی در این خصوص از «فراموشی» و «تحریف» به عنوان دو آسیب و خطر بزرگ یاد کرده اند که در کمین هر حادثه بزرگ تاریخی قرار دارد؛ از این روی ضرورت دارد، برای صیانت از حقانیت انقلاب و پاسداشت حریم اخلاق ، فرایند تاریخ نگاری را به حذف ، تحریف و به فراموشی سپردن واقعیات گذشته آلوده نکنیم.
نظر شما