امام خمینی (ره) در این باره در یکی از سخنرانی های خود در سال 1359 بیان داشته اند: در زمان طاغوت هم وزارت آموزش و پرورش داشتیم. لکن ما، هم در آموزش و پرورش گرفتار الفاظ بودیم. در زمان طاغوت آموزش می گفتند و پرورش، لکن شما ملاحظه کنید آموزش ها چه بود و پرورش ها چه. انسان خیال می کرد که آموزش صحیح هست. آموزش چیزهایی است که ملت ما به آن احتیاج دارند. آموزش علومی است که ملت ما را بعد از چندی خود کفا کند و پرورش هم به نظر می آمد برای آدم غافل که یک پرورش صحیحی است، که انسان هایی که در آنجا آموزش می بینند پرورش هم می بینند و وقتی که از این مدارس، دانشگاه ها و غیر دانشگاه ها بیرون آمدند یک اشخاصی هستند که در جهت آموزش برای وطن خودشان مفید و در جهت پرورش صاحب اخلاق کریمه، آداب صحیح، عقاید صحیح و اینطور چیزها. لکن شما دیدید و ما دیدیم که آن دستاوردهای فرهنگ ما، دانشگاه های ما چه بودند و چه اشخاصی بوده اند. تحصیلات چه جور تحصیلی بود و آموزش چه آموزشی بود و برای چه مقصدی بود. اگر آموزش یک آموزشِ مایحتاج ایران بود و برای ایران بود، ما بعد از پنجاه سال یا کمتر یا بیشتر دارای مدارس عالیه بودیم به اصطلاحشان، نباید حالا یک مریضی که یکقدری مرضش پیچیده است، اطبای اینجا بگویند که این نمی شود اینجا، بروند خارج. بعد از پنجاه سال، اینهمه خرج های فوق العاده، اینهمه گرفتاری های فوق العاده و این همه دانشگاه ها و مدارس، ما حالا یک مریضی که یک قدری مرضش چه باشد باز باید کوچ کنیم از اینجا و برویم انگلستان یا امریکا.

منبع:

*سخنرانی امام خمینی (ره) درجمع روسای آموزش و پرورش و اعضای انجمن اسلامی وزارت کشور، مورخه 10/ 4/ 1359.