به گزارش قدس انلاین، دکتر محمدعلی زلفی گلی در گفت و گو با خبرنگار ما بیان داشت: نقشۀ مهندسی فرهنگی یک جامعه را میتوان شبیه یک پازل تصور نمود که هر رفتار و کنش اجتماعی قطعه ای از آن است. در نگاه عمقی، فرهنگ هر جامعه دارای یک نقشه ژنتیکی (ژنوم) است و هر رفتار و کنش اجتماعی برگرفته از یک ژن فرهنگی است.
وی افزود: ژن فرهنگی وظیفۀ انتقال یک ارزش، خلق و خو، رسم یا عرف را از نسلی به نسل دیگر بر عهده دارد. برای ایجاد یک رفتار و کنش اجتماعی جدید و یا حذف یک رفتار و کنش اجتماعی قدیمی باید ژن فرهنگی لازم را ایجاد و یا حذف نمود، در غیر اینصورت اصلاحات فرهنگی جامعه به نتیجۀ مطلوبی نخواهد رسید.
این پژوهشگر در حوزه فرهنگی اظهار داشت: چنانچه صرفاً دولت ها و حکومت ها موظف باشند، در زمینه فرهنگی و در راستای ارتقاء شاخص های فرهنگی هزینه و یا به عبارت بهتر سرمایه گذاری کنند، به شرایط مطلوب نمی توان رسید، زیرا محدودیت منابع و نامحدود بودن نیازها چنین اجازه و توانی را به دولت ها و حکومت ها نخواهد داد. بنابراین، در چنین شرایطی نقش مردم نادیده گرفته میشود. در حالی که بخش عمده سرمایه گذاری فرهنگی باید توسط مردم صورت پذیرد و محصولات فرهنگی توسط بخش خصوصی و مردم تولید گردد.
دکتز زلفی گل همچنین بیان داشت: بهترین حالت آن است که دولت وحاکمیت نقش هدایتی داشته باشد. خوشبختانه ژن های نابی در این زمینه در ژنوم فرهنگی کشور ما وجود دارد. اما متأسفانه جهش های ژنتیکی زیان آوری هم در این عرصه در کشور صورت پذیرفته است که در این بخش هم مردم سرمایه گذاری میکنند و تبدیل به یک فرهنگ شده است که این فرهنگ و ژن معیوب هم از ضرب المثل «مرغ همسایه غاز است»، اقتباس شده است.
وی در این باره تشریح کرد: به عنوان یک مصداق، ترجیح اجناس خارجی نسبت به مشابه داخلی آن بهترین نمونه است. اگرچه بخشی از این ترجیح منطقی است، اما میتوان با ژن درمانی، اصلاح و پالایش فرهنگی این نوع نگاه مردم را تغییر داد. زیرا هر ریالی که مردم برای خرید اجناس داخلی هزینه نمایند، منجر به رشد اقتصادی، رفع معضل بیکاری، توسعه و پیشرفت کشور عزیزمان میگردد.
استاد دانشگاه بوعلی خاطرنشان کرد: برای حل این معضل دو اقدام باید صورت پذیرد، یکی عدم مجوز قانونی به واردات اجناسی که در داخل تولید می گردد و یا افزایش تعرفه گمرکی به حدی که در مقایسه با قیمت محصول داخلی قابل رقابت نباشد. اقدام دوم که علمی و منطقی تر می باشد، عبارت است از کمک و هدایت صنایع جهت افزایش کیفیت تولیدات داخلی به گونه ای که قابل رقابت با محصولات خارجی باشد و امکان صادرات آنها نیز مقدور گردد.
وی افزود: عدالت فرهنگی نیز باید در این بخش جدی گرفته شود، یعنی دولت با استفاده از اهرم واردات به مقابله با تولیدات داخلی نپردازد. باید شرایطی را ایجاد کرد که رقابت پذیری فرهنگی در این عرصه اتفاق افتد. وقتی اجناس وارداتی اجازه اصلاح این نگرش فرهنگی را ندهد، زمینه رقابت فرهنگی نیز شکل نمی گیرد، زیرا انقلاب در فرهنگ همچون سیاست نیست بلکه امری تدریجی است، در حالی که با، انقلاب سیاسی نوع سیاست حاکم بر یک کشور میتواند، خیلی سریع تغییر کند.
این پژوهشگر عنوان کرد: این روزها جمله «فقط زمینِ چینی نمیتوان وارد کرد»، نقل مجالس شده است. واقعاً چرا باید چنین شود و محصولات فرهنگی چینی با چنین حجمی وارد گردد. محصولات فرهنگی ای که معمولاً نیاز آنچنانی به دانش و فناوری پیچیده لازم ندارد. در اینگونه موارد است که نقش حاکمیت در ژنوم فرهنگی پررنگتر از نقش مردم می گردد و آسیب جدی به ژنوم فرهنگی یک جامعه میرسد. زمانی توسعه فرهنگی یک جامعه رخ خواهد داد که آن تبدیل به یک پروژه ملی شده و سرمایه اجتماعی لازم برای آن وجود داشته باشد.
نظر شما