به گزارش قدس انلاین، بی شک از جمله امور سرنوشت ساز در جامعه مسلمین، حفظ وحدت می باشد. وحدت عامل مهم حرکت ‏بخش براى انقلاب‏ها بوده و انسان‏ها را در گذر پیشرفت ‏به سوى پیروزیها، از دست اندازها و گردنه‏ هاى صعب العبور، عبور می دهد، به ناتوانیها توان بخشیده و دشواریها را آسان میکند و ناممکن‏ ها را ممکن می سازد. بر این اساس ائمه اطهار (علیم السلام)، بر این مهم تاکیدی ویژه داشته اند. از این رو حضرت محمد (ص) می فرمایند: المسلمون اخوَه، لا فضلَ لاحدٍ علي احدٍ اِلا بالتقوي؛ مسلمانان با هم برادرند، هيچکس بر ديگري برتري ندارد جز به تقوي. همچنین بیان می دارند: المُسلم أخوالمسلم يَسعهما الماء و الشجر و يتعاونان علي الفتان؛ مسلمان برادر مسلمان است در کنار هم از آب و درخت استفاده می کنند و در برابر فتنه انگيز ياور یکدیگر می باشند.

در این زمینه سليم بن قيس الهلالي نقل کرده است که امام على (ع) در پاسخ به پرسش از معناى سنّت، بدعت، جماعت و تفرقه فرمودند: اَلسُّنَّةُ ـ و اللّه‏ ـ سُنَّةُ مُحمِّدٍ صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله وَ الْبِدْعَةُ ما فارَقَها وَ الْجَماعَةُ ـ وَ اللّه‏ ـ مُجامَعَةُ اَهْلِ الْحَقِّ وَ اِنْ قَلّوا وَ الْفُرقَةُ مُجامَعَةُ اَهْلِ الْباطِلِ وَ اِنْ كَثُروا؛ به خدا سوگند، سنّت، همان سنّت محمّد (ص) است و بدعت آنچه خلاف آن باشد و به خدا قسم، جماعت، همدست شدن با اهل حق است هر چند اندك باشند و تفرقه، همدستى با اهل باطل است هر چند بسيار باشند.

همچنین پيامبر اکرم (ص) درباره عقوبت عدم وحدت می فرمایند: ايّاكُمْ وَ التَّلَوُّنَ فى دينِ اللّهِ فَاِنَّ جَماعَةً فيما تَـكْرَهونَ مِنَ الْحَقِّ خَيْرٌ مِنْ فُرْقَةٍ فيما تُحِبّونَ مِنَ الْباطِلِ وَ اِنَّ اللّه‏ سُبْحانَهُ لَمْ يُعْطِ اَحَدا بِفُرْقَةٍ خَيْرا مِمَّنْ مَضى وَ لا مِمَّنْ بَقىَ ؛ از چند رنگى و اختلاف در دين خدا بپرهيزيد، زيرا يكپارچگى در آنچه حق است ولى شما آن را ناخوش مى ‏داريد، از پراكندگى در آنچه باطل است اما خوشايند شما مى ‏باشد، بهتر است. خداى سبحان به هيچ يك از گذشتگان و باقى ماندگان بر اثر تفرقه و جدايى خير و خوبى عطا نكرده است. نیز بین داشته اند: عَلَيْكُمْ بِالْجَمَاعَةِ؛ فَإِنَّ يَدَ اللَّهِ عَلَى الْفُسْطَاط؛ به جماعت (وحدت) روى آوريد، همانا دست خدا (یاری الهی) با جماعات است.

منابع:

1-سید رضی، مجازات النبویه: .34

2-الهلالي، كتاب سليم، ج ‏2: 964.

3-متقی هندی، کنز العمال، ج 1: 746، 149.