موزه فضایی است که می‌توانی برای ساعتی به دور از زندگی مدرن ماشینی به گذشته‌های ناب باز گردی، آن را لمس کنی و با فراغ بال آن را نظاره کنی. اگر موزه‌ها را مجموعه‌ای از آثار باستانی و صنعتی و اشیای با ارزش بدانیم. اگر موزه‌ها را به زیبایی‌ها و ارزش‌های گذشتگان توصیف و تعبیر کنیم و اگر موزه‌ها را تجلی فرهنگ و آداب و رسوم و سنت‌های به جا مانده از گذشتگان بدانیم که در قالب هنر تبلور یافته اند، ارزش بیش از پیش موزه‌ها برایمان مشخص می‌شود، اما موزه آستان قدس رضوی افزون بر همه ویژگی‌های موزه‌های بزرگ دنیا، حسی فراتر به هر بازدیدکننده هدیه می‌کند.
عبور از صحن‌های حرم ثامن الحجج(ع) و رسیدن به در ورودی موزه همراه با عرض ادب و ارادت به بزرگ‌ترین غریب نواز جهان است.
تنها موزه‌ای که احساس می‌کنی بهتر است با وضو وارد شوی. حتی رؤیت گنجینه‌های مصحف و قرآن‌های نفیس با خط خطاطان مشهور جهان اسلام، حس و حالت را تغییر می‌دهد.
بخصوص آن زمان که در می‌یابی قرآنی منسوب به دست خط امام رضا(ع) هم در همین موزه نگهداری می‌شود.
شنیدن روایت تعویض ضریح امام رضا(ع) هم یک بار دیگر حس و حال زیارت را به تو می‌بخشد. وقتی می‌شنوی ضریح چوبین که در دوران صفویه از بین رفته و امروز نقش‌های برجسته طلاکوب آن به یادگار مانده است. کمی آن طرف‌تر توجه همه بازدیدکنندگان به ضریح به جا مانده از دوران قاجار جلب می‌شود که امروز ضریح اثر استاد فرشچیان به جای آن نصب شده است. بسیاری از بازدیدکنندگان ابراز ارادت به ضریح قدیمی امام رضا(ع) را بجا می‌آورند. حالا حس خوب زیارت یک بار دیگر در درونت جاری می‌شود. بعد راهنمای موزه داستان ساخت موزه را روایت می‌کند، از آنکه اغلب وسایل موزه توسط زائران امام رضا(ع) اهدا شده است، می‌گوید. کمی آن طرف‌تر ابزار و ادواتی که در حرم مطهر کاربرد داشته است، می‌بینی و براستی از شمعدان‌ها و قفل‌های زیبا و ظروف نمی توانی براحتی بگذری، کاشی‌ها، محراب‌ها هم حدیث خودشان را دارند و یک بار دیگر ظرافت بی‌‌نظیر هنر ایرانی را به یادت می‌آورند.
گنجینه سکه و مدال‌ها، صدف و حلزون‌های دریایی و نجومی و ساعت، گنجینه تمبر و اسکناس، گنجینه سلاح‌های گرم و سرد و فرش و... هم زیبایی‌های منحصر به فرد خود را دارند.
حالا به جایگاه گوهرشاد در ساخت مسجدی در کنار مرقد امام رضا(ع) می‌اندیشم آغازی که بعدها سبب ساختن اتاقی برای عتیقه‌ها و نذور مردم شد و موزه کم‌کم شکل گرفت.
اینجا موزه‌ای است که در بدو ورود برای دیدارش به امام رئوف سلام می‌دهی و هنگام خروج حس خوبی شبیه یک زیارت دلت را آرام می‌کند؛ جایی که به گذشته‌های معنوی هم سفر می‌کنی و این ویژگی منحصر به فرد، تفاوت خاصی است.
آخر این جا موزه‌ای است که بیشتر بازدیدکنندگان آن با وضو وارد می‌شوند.