زبان، دشمن بزرگ انسانيت و معنويت
دخترم! آفات زياد بر سر راه است. هر عضو ظاهر و باطن ما، آفتها دارد كه هر يك حجابي است كه اگر از آنها نگذريم به اول قدم سلوك الي الله نرسيديم...
به بعض آفات اين عضو كوچك و اين زبان سرخ، كه سر سبز بر باد دهد و آن گاه كه ملعبه شيطان است و آلت دست او، جان و روح و فؤاد را تباه كند، اشاره مي كنم: از اين دشمن بزرگ انسانيت و معنويت غافل مشو. گاهي كه در جلسات انس با دوستان هستي خطاهاي بزرگ اين عضو كوچك را آن قدر كه مي تواني شمارش كن و ببين با يك ساعت عمر تو، كه بايد صرف جلب رضاي دوست شود، چه مي كند و چه مصيبتها به بار مي آورد كه يكي از آنها: غيبت برادران و خواهران است...
دخترم! نگاهي كوتاه [كن]به آنچه درباره غيبت و آزار مؤمنين و عيب جويي و كشف سر آنان و تهمت آنان وارد شده، دلهايي را كه مهر شيطان بر آنها نخورده مي لرزاند و زندگي را بر انسان تلخ مي كند.
اينك، براي علاقه اي كه به تو و احمد دارم، توصيه مي كنم از آفات شيطاني، خصوصاً آفتهاي بسيار زبان خودداري كنيد و همت به نگهداري آن كنيد. البته در آغاز، قدري مشكل است، لكن با عزم و اراده و تفكر در پي آمدهاي آن آسان مي شود. از تعبير بسيار سرزنش دهنده قرآن كريم عبرت بگير(5) كه مي فرمايد: و لا يغتب بعضكم بعضا ايحب احدكم ان ياكل لحم اخيه ميتا(6)