مردمانی که دوست دارند "سلام" را و حسرت میخورند برای هرچه "خوب" وسلامت بودن است.

اینجا بیمارستان حجازی مشهد است؛ آسایشگاهی البته  بیشتر درمانی، برای آنانی که مدام برای تو می خندند و دوست دارند تو نیز برایشان بخندی و دوستی مهربان باشی.

اینجا دیگر، غصه ها بی خیال آدم ها شده اند و تو فکرمی کنی ساکنان این "قلعه  قصه های پُر غصه" چقدر شادمان هستند.

حالا دیگر "حجازی" این بیمارستان  "شصت و دو ساله"،  بیش از سیصد بیمار روانی بی خیال را که حالشان  زیاد  دست خودشان نیست  در خود جا داده است.

 پیر و جوان، زن و مرد و حتی مجرمانی که به حکم دادگاه، اینجا تحت درمان قرار گرفته اند.

شاید اگر وساطت "خانم تَکلو"، بانوی خیری که نگران حال این گونه بیماران است، نبود این شرح و تصاویر هم مجالی نداشت. و البته مساعدت مدیران و دست اندرکارانی که  مدام  تاکید می کردند چهره ها درعکس نشان داده نشوند.

این روزها دیگر سالهای طولانیست که  با توسعه  فضای شهری، این بیمارستان "شصت و دو ساله" دردل شهر قرار گرفته است؛ میان غباری از آلاینده ها و سر و صدا و ازدحامی از یک خیابان شلوغ.

و بیمارانی که  دوست دارند حیاط کوچک  بی  دار و درختشان، سبز و با طراوت باشد و البته آنقدر بزرگ که بتوانند عصرها زیر آبی آسمانش کمی  نفس  بکشند و به مردمانی که دراین هزارتوی زندگی  به دیدارشان  می آیند، بگویند:

            " سلام  سلام...خوبی آقا ؟ "