پیش از این درباره شمار معتادان قطعی و مقدار مواد مخدری که روزانه در کشور مصرف می‌شود نوشتم و از تصویر باورنکردنی قاچاق این میزان مواد به داخل مرز‌ها. ولی تصویر چگونگی توزیع این میزان مواد در کوچه پسکوچه‌های کشورمان نیز تصویری تلخ، اما باورکردنی است، زیرا بسیاری از هموطنان ما هر روزه شاهد این ماجرای تأسفبار هستند.
همان طور که به استناد برخی آمار گفته شد، چنانچه مصرف روزانه 5/1 گرم تریاک برای هر معتاد را در نظر بگیریم و فرض را بر این بگذاریم که به طور میانگین هر خرده فروش در روز ۱۵۰ گرم مواد به مشتریانش عرضه می‌کند، برای فروش ۶ تن مواد مصرفی روزانه در کشور، باید ۴۰ هزار خرده فروش فعال وجود داشته باشد.
تصویر تلخ این سناریو از این نقطه کلید می‌خورد که هرکدام از این فروشندگان روزانه باید پاسخگوی ۱۰۰ مشتری باشند، یعنی در صورت ۱۰ ساعت فعالیت مستمر، در هر ساعت ۱۰ نفر، که توان پاسخگویی به این شمار مشتری، که معمولاً با پرس و جو از کیفیت جنس و شکایت از شل و سفتی، سیاهی و زردی، سبکی و گرانی جنس و امثال آن کلی وقت فروشنده را می‌گیرند، امکان پذیر نیست.
از طرفی مراجعه پیوسته این شمار افراد معتاد به منزل یا محل استقرار خرده فروش مواد، موجب اعتراض و شکایت سایر ساکنان آن منطقه و محله خواهد شد. پس بناچار باید اعداد و ارقام خودمان را دستکاری کنیم.
فرض می‌گیریم شمار خرده فروشان دوبرابر حالت قبلی یعنی ۸۰ هزار نفر باشد یا معتادان، یک روز در میان برای تهیه مواد مخدر به این افراد مراجعه کنند. طبیعتاً اعداد بالا نصف می‌شود.
۸۰ هزار صف طویل هرکدام با ۵۰ نفر مشتری معتاد، منتظر تحویل جنس در ۸۰ هزار کوچه پسکوچه شهرهای کشور خواهند بود! اگر زیاد به نظر می‌رسد، می‌شود باز هم اعداد را دستکاری کرد، اما چه فرقی می‌کند؟ این معادله‌ای است که ناگزیریم تساوی دو طرف آن را با هم حفظ کنیم. اینکه ۸۰ هزار مواد فروش، فعالانه اقدام به توزیع مواد می‌کنند یا ۴۰ هزار نفر روزانه صد نفر مشتری معتاد دارند و اگر جلوی فعالیت یکی از آن‌ها گرفته شود، نیاز متقاضیان بلافاصله فرد دیگری را جایگزین می‌کند تا خللی در موازنه بین عرضه و تقاضا به وجود نیاید و اینکه امروزه تهیه و خرید مواد مخدر آسان‌تر و سریع‌تر از خرید نان از نانوایی شده، واقعیتی تلخ است.
در این نوشته نیز قصدم زیر سؤال بردن زحمات نیروهای انتظامی نیست، که برخوردهای جدی پلیس با عاملان توزیع و خرده فروشان مواد مخدر قابل تحسین بوده و هست. اینکه خلأهای قانونی یا سهل‌انگاری برخی دستگاه‌های مرتبط با اعتیاد و مواد مخدر، زمینه ساز بروز چنین تصویر تلخی شده است نیز موضوع این نوشته نیست و نگارنده فقط تصویری نزدیک به واقعیت از این حوزه ارایه داده با این امید که تلنگری باشد برای آنان که باید از خواب خرگوشی خود برخیزند.
بله! ده‌ها هزار صف فروش، ده‌ها هزار فروشنده و صدها هزار مصرف‌کننده مواد مخدر، بخشی از زندگی این جامعه‌اند که شاید به روشنی دیده نمی‌شوند...