به گزارش قدس آنلاین به نقل از جوان آنلاین، معاون امور بین الملل بنیاد سعدی در همایش «اقتصاد، مدیریت، هنر و ایران­شناسی» کشور بلژیک گفت: بزرگترین میراث "فکری و فرهنگی" ایران باستان این است که به دنیا درس تسامح، عدالت، قانون و انضباط داد.

سیدمحمدرضا دربندی در همایش «اقتصاد، مدیریت، هنر و ایران­شناسی» که در مقر اتحادیۀ اروپا در بروکسل و با حضور پروفسور دومنیکو روستی دیوال دالبرو، مدیرکل بخش تحقیقات، نوآوری و انرژی کمیسیون اتحادیه اروپا برگزار شد، پیرامون اهمیت تمدن سازی ایرانِ پیش از اسلام و پس از اسلام و نقش زبان وادب فارسی در پربار کردن این تمدن سخن گفت.

وی اظهار کرد: در دنیایی که از تعصب وخشونت آکنده بود، ایران به جهانیان، تسامح را آموخت و نشان داد می توان امپراطوری بزرگی از اقوام گوناگون را بوجود آورد و عدالت را با دقت و توجهِ به حقوق همه اقوام، رعایت کرد و ضمن حفظ آزادی همه، صلح وآرامش و امنیت را برای کشور تامین کرد.

وی گفت: علت این که در ایران، اسلام را با تمام وجود پذیرفتند و باعث گسترش آن در سایر بلاد شدند، ولی زبان عربی را قبول نکردند، توجه مردم ایران به زبان و ادب فارسی و از سوی دیگر، توجه دانشمندان ایرانی به حفظ زبان فارسی بود. به عنوان مثال، ابوعلی سینا به تدوین آثار خود به زبان فارسی همت گماشت، ابوریحان بیرونی  کتاب التفهیم را که به عربی نوشته بود به فارسی برگرداند و ناصرخسرو هم در تدوین زادالمسافرین از ابوریحان و ابن سینا پیروی کرد. فردوسی نیز با همین هدف به سرودن شاهنامه روی آورد و زنده کردن ایران و ایرانی را مقصود نهایی خود اعلام کرد و برای رسیدن به آن، همة جوانی و بیشتر عمر خود را نثار، و اثری ماندگار خلق کرد.

دربندی با بیان اینکه زحمات این دانشمندان ایرانی باعث شد تا تعدادی از بزرگان اروپا در قرون وسطی و دوره رنسانس، تحت تاثیر زبان فارسی قرار گیرند و جریان هایی را در مطالعات ایرانی بوجود آورند، گفت: نخستین گروه های ایران شناسی در اروپا، در قرن هفدهم میلادی شکل گرفتند و پس از چهار صدسال، اکنون در حدود 400 دانشگاه جهان، مراکز ایران شناسی، شرق شناسی و زبان فارسی وجود دارد.

معاون امور بین الملل بنیاد سعدی با اشاره به نخستین کشورهای اروپایی که ایران­شناسی و زبان فارسی را به طور جدی دنبال کردند، گفت: هلند در اوایل قرن هفدهم به عنوان اولین کشور اروپایی و به منظور آشنایی با ایران و زبان فارسی، گروه ایران شناسی تشکیل داد. ایتالیایی ها هم ایران شناسی را با تلاش­های "جووان باتیستا رایمُوندی" که زبان فارسی را زیباترین زبان جهان می دانست، در قرن هفدهم آغاز کردند و در انگلستان نیز در همین سال ها، "توماس هاید"، با تألیف کتاب «تاریخ دینی ایران» اذهان مردم اروپا را به تاریخ، زبان و ادبیات ایرانیان جلب کرد و در اواخر قرن هفدهم در فرانسه، "آنکِتیل دو پرون"، کتاب «زند اوستا» را از پهلوی به فرانسه ترجمه کرد و با این کار، بزرگترین رویداد علمی قرن در زمینه ایران شناسی را رقم زد.

دربندی گفت: این جریان ادامه داشت تا اینکه در قرن های هجدهم و نوزدهم میلادی، بسیاری از آثار مشاهیر ادب فارسی، مخصوصاً دیوان شعرای بزرگی مانند سعدی، حافظ، خیام، عطار، نظامی و فردوسی، به زبانهای اروپایی مخصوصاً فرانسه، انگلیسی و آلمانی ترجمه شده بود و مردم اروپا را به فرهنگ و ادب ایران علاقه‌مند و آنها را متوجه گنجینه غنی و پرارزش هنر و ادبیات فارسی ساخته بود.

وی ادامه داد: با گسترش این ترجمه ها و تحت تأثیر فکر و اندیشه و ادب ایرانی، آثاری در انگلستان، آلمان و فرانسه بوجود آمد که در شمار شاهکارهای جاودان ادب جهان محسوب می‌شوند؛ از جمله «دیوان شرقی گوته» که در شمار عالی ترین آثار ادبی اروپاست و تحت تاثیر دیوان حافظ به وجود آمد، و اگر گوته با ادب پارسی و حافظ شیراز آشنا نمی­شد، هرگز چنین دیوانی را خلق نمی­کرد. این کتاب نسل‌های مختلفی از مردم اروپا مخصوصاً آلمان را، با ادبیات فارسی آشنا کرد و خود، تأثیری خارق العاده ‌برروی ادبیات آلمان و سایر کشورها گذاشت. «نامه‌های ایرانی» اثر منتسکیو، «به سوی اصفهان» از پی یرلوتی، «کورش کبیر» نوشته دو اسکودری و «رستم و سهراب» به قلم ماتیو آرنولد نیز از جمله این شاهکارهای ادبی است.

از جمله برنامه های دیگر در این همایش، افتتاح مرکز بین المللی سیاست­گذاری ایران­شناسی با حضور سی استاد از دانشگاه های ایران، اروپا و آمریکا، بود که وظیفه برقراری ارتباط با مراکز ایران­شناسی جهان و هم افزایی امکانات این مراکز را به عهده دارد.