به گزارش قدس آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، 2 سال و نیم است که از صندلی نفر دوم کشور برخاسته؛ در این مدت تنها سکوت کرده، لبخند زده و البته دو پهلو سخن گفته. مثلا همین آخری که در واکنش به احتمال کاندیداشدن‌اش در خرداد 96 گفت: "ان‌شاالله در سال 96 همه همدیگر را می‌بینیم." هرچند از این اظهار نظر احمدی‌نژاد نمی‌شود، آمدن یا نیامدن او را به طور متقن نتیجه گرفت اما او بلد است که چگونه مهره‌ها را در صفحه شطرنج سیاست‌ورزی حرکت دهد. یکی از این اقدامات، ذره‌بین گذاشتن روی حرکات دولت حسن روحانی است.

محمود احمدی‌نژاد پس از ناکامی ژنرال‌های پایتخت‌نشین اصولگرا در 7 اسفند، بالقوه از جایگاه خوبی در اردوگاه راست برخوردار شده است. این جایگاه می‌تواند باتوجه به دو ناکامی انتخابات 92 و 94 برای راست‌های سیاسی، به طور تصاعدی در سال 95 به جایگاه بالفعل تبدیل شود. هرچند او بایستی قبل از بازگشت به میدان قدرت و برخلاف اعتقادش که گفته: "واقعا چه دلیلی دارد که شورای نگهبان من را رد کند؟" به اتهاماتی که در طول سال‌های اخیر متوجه خودش و اطرافیانش بوده، پاسخ دهد؛احمدی نژاد احتمالا باید جایگاهی جدید میان یاران پیشین خود دست و پا کند و به ضرس قاطع عاملی انسجام بخشی میان اصولگرایان یا به تعبیر دیگر جناح راست یابد و نهایتا سوال اساسی "رد یا تایید صلاحیت شدن" احمدی نژاد است که باید پاسخی قطعی برای آن پیدا شود.