اَرج و قُربِ خادمی که در پرونده ات باشد و ردای مردِ خدا بودن را که عمری بر تن پوشیده باشی، یعنی منتخبی. انتخاب شده ای برای زلال تر دیدن. یعنی فضیلت ها را شناخته ای که آیت عشق شده ای. عمری که منبر و وعظ را زندگی کنی و خادم کوی حضرت سلطان باشی، پی بی خش بودن می روی. پی صیانت از دل.

در سوگ تان می گویند: این آستان می شناسد صدای پای خادمش را... شور خیرخواهانه اش را... رواق ها و شبستان هایی را که سالهاست اشک و شادی زائران بسیاری را به خود دیده است...

این آستانِ سعد، زیارت عالمانه تان را چهل صباحی ست که ندارد. سلام و درود مریدی را که از میهمانی دنیا رخت بربسته است.

همیشه روایت پایان و آغاز است، روایتِ مردانی که وفادار اولیاء دین اند. آنان که سر به کوی عاشقی می گذارند و به نشانی خانه دوست، عمر را طی طریق می کنند و تقوا می جویند. آنان که هوادار و مجاهدند.

در سوگ تان می گویند: مُهر خادمی که در سفرنامه زندگانی ات باشد یعنی با نور، غریبه نیستی و از بندهای فراوان تری گریخته ای. یعنی همین که نامت هربار در بهشت الرضا خوانده می شود، حضرت مهربانی ها، عاشقانه هایت را بی جواب نگذاشته است.