چند روز قبل حین خواندن گزارشی به این پرسش فوق العاده خوب برخوردم که به نظرم آمد جواب آدم ها به آن می تواند شنیدنی باشد... پس دست به کار شدم.

اولین نفر دقیقاً جواب معکوسی به سوالم داد. یعنی با کنایه و طعنه گفت: من با  کمال میل آن را به رئیسم می دهم که امسال با اخلاق افتضاحش، کلِ سال را برایم زهرمار کرد.

دومین نفر با گیجی قشنگی مثل هنرپیشه ها گفت: مسلماً آن را می دادم به مادرم که با صبوری تمام، کودکم را نگه داشت تا دانشگاهم نصفه کاره نماند. خدا خیرش بدهد.

سومین نفر جواب داد: کسی را ندارم خودِ تندیس رفاقت را بدهم به او، اما پایه تندیس را می دهم به دوستی که امسال شرمنده ام کرد و ضامنم شد تا از بلاتکلیفی بزرگی دربیایم.

چهارمین نفرهم با قهقهه بلندی خطابم کرد و تندیس معرفت و رفاقت را داد به همسرش که تنها با دلداری او بود که توانست هیولای بیماریش را شکست دهد.

این سوال جالب از ده ها نفر پرسیده شد و ده ها جواب غیرمشابه هم پاسخ آن بود. اما پاسخ یک نفر از میان این همه آدم، ذهنم را سخت درگیر خودش کرده و خواهد کرد.

او که با مکث موقعیت شناسانه ای گفت: تندیس را می دهم به خودم... و ادامه داد: چون امسال فهمیدم در اولین گام، هیچ کس جز اراده و فکر خود ِآدمی نمی تواند خیرخواه خودش باشد. و چون امسال موفق شدم بیشتر از همیشه با درون خودم ارتباط برقرار کنم، پس خودم را مستحق گرفتن این تندیس می دانم.

راستی، شما " تندیس رفاقت و معرفت " سال گذشته را به چه کسی تقدیم می کنید؟