با توجه به تهی شدن جیب کارفرمایان شبه جزیره از دلارهای نفتی، در ابتدا دستمزد کارگران پرداخت نشد و سپس هم از کار اخراج شدند. برای مدتی، حتی غذایی هم در کمپ هایی که برای زندگی آنان در بیابان داغ عربستان درنظر گرفته شده بود، توزیع نمی شد. خدمات درمانی نیز ۲ ماه قبل قطع شده است.

همسویی سعودیها با آمریکا و رژیم صهیونیستی بمنظور تحت فشار قرار دادن جمهوری اسلامی بویژه در دوران تحریمها، سبب شد تا عربستان با کوته‎فکری و سطحی‎نگری، قیمت نفت را به پایین‎ترین حد خود کاهش دهد تا هم بازار نفت
برای آمریکا و اروپا شیرین شود و هم ایران در فروش نفت خود تحت فشار قرار گیرد.
حال امروز شاهد هستیم، دشمنان سعودی ما با شیرین کردن بازار نفتی غرب، تلخ‎کامی اقتصادی را برای مردم خویش به ارمغان آورده است. مردمانی که حتی برای خرید خانگی خود هم از کارگران سایر کشورها بهره می‎گیرند. 

قطعا با خروج کارگران خارجی از عربستان اکثر شهروندان این کشور با مشکل مواجه خواهند شد و مجبور به خود اشتغالی می‎شوند. از طرفی یارانه نفت هم به سیاق گذشته پرداخت نخواهد شد. از این رو باید گفت ماه عسل نفتی  شبه جزیره عربستان پایان یافته است.

 

 

آیا آل سعود به یاد می آورد که، به دوستان غربی خود قول داد؛ شیرهای نفت را باز خواهم گذاشت تا بازار اشباع شود؟

 

 

هزاران کارگر خارجی از کشورهای جنوب آسیا که به دلیل افول اقتصاد عربستان، ماههاست دستمزدهایشان را از شرکت‎های ساخت و ساز این کشور دریافت نکرده اند، با بلاتکلیفی مواجه اند و نمی دانند که این وضعیت تا چه زمانی ادامه خواهد داشت.

محمد صلاح الدین، سازنده لوله های آب از بنگلادش که در یکی از کمپ‎های احداث شده توسط شرکت سعودی اوگر اسکان داده شده می گوید: «آنها هیچ پاسخی به سوالات ما در مورد دستمزدهایمان نمی دهند… بعد از اینکه دستمزد و مزایایم را بگیرم، از اینجا خواهم رفت.»

 

 

مقامات سعودی در تلاش برای کاهش هزینه های دولتی، پرداخت پول های پیمانکاران را به تعویق انداخته‎اند تا بتوانند با تبعات افت قیمت نفت مقابله کنند. این سیاست های ریاضتی موجب وخامت اوضاع شرکت های خصوصی شده که برای دهه های متمادی در پروژه های دولتی فعالیت می کردند. قربانیان این وضعیت هزاران کارگر خارجی  هستند که در تمام این سال ها با دستمزدهای پایین به اقتصاد عربستان کمک کرده اند.

کارگران بیکار شده که شامل حدود ۱۶ هزار هندی و پاکستانی هستند، حدود ۸ ماه است پولی دریافت نکرده اند. بر اساس سیستم حمایتی ای تحت عنوان کفاله، چشم بسیاری از کارگران به دست کارفرمایان است. ویزای خروج از کشور نیز به این کارگران داده نشده است. در عربستان، که عنوان بزرگترین صادر کننده نفت جهان را یدک می کشد، این کارفرمایان هستند که باید ویزای خروج کارگران خارجی را پیگیری کنند، اما قبل از این کار، آنها باید بدهی هایشان به کارگران را صاف کنند.

 

شاید شاهزادگان سعودی از بیم آن که یک روزی خود بیل و کلنگ در دست بگیرند و خدایی ناکرده کار کنند، ویزای کارگران نگون بخت را گرو نگه داشته‎اند تا با بکارگیری ترفندی دوباره آنها را استثمار کرده و به کار بکشند. هر اندازه طلای سیاه از سفره رجال سعودی دورتر می‎شود، کابوس کار کردن بیش از پیش، گلوی مرفهین بی درد ریاض را می‎فشارد.