آیت الله علم‌الهدی از جایگاه یک عالم دینی در اظهار نظری پیرامون عدم برگزاری کنسرت‌های موسیقی استدلال به حرمت حریم امام رضا (ع) نموده و متذکر شدند حریم امام رضا (ع) خلاصه در حرم نمی شود و بلکه شهر مشهد حریم امام هشتم (ع) است.
اظهار نظرهای متفاوت از ناحیه افراد مختلف نسبت به این موضوع صورت پذیرفته که یکی از شاخص‌ترین آن اظهارات جناب آقای دکتر علی مطهری است که شاخصیت آن به دو وجه می‌باشد.
اولاً اینکه ایشان در جایگاه نایب رئیس مجلس شورای اسلامی است ثانیاً ایشان بر مبنای دینی استدلال نمودند که در آموزه های دینی ما چیزی به نام حریم امام رضا (ع) نداریم. بر همین اساس به چند نکته اشاره می کنیم:
اینکه آیا به لحاظ حقوقی این امکان وجود دارد یک شهری از قوانین حاکم در کشور مستثنی شود و فعالیت و کارهایی که در دیگر شهرهای کشور انجام می‌پذیرد در یک شهر ممنوع باشد؟اینکه آیا ما چیزی به نام حریم امام رضا (ع) داریم یا بسته به مبنای استدلال و نوع نگرش و بینش انسان به آن موضوع است.
اگر از جایگاه شأنیت امام معصوم (ع) که در زیارت جامعه کبیره به آن اشاره شده است به موضوع بنگریم، گستره معرفت شهودی هر فرد، مقیاس اعتقاد او به این آموزه دینی است که، امام معصوم زنده و مرده ندارد. همانگونه که در زیارتنامه امام رضا (ع) می‌خوانیم: اشهد انک تسمع کلامی و ترد سلامی، شهادت می‌دهم که کلام مرا می‌شنوی و سلام مرا جواب می‌دهی. به همین جهت است که در سیره بزرگان و عالمان دین مشاهده می‌کنیم هر چه آنان به تکامل بیشتری دست یافته‌اند، خضوع و خشوعشان در برابر امام (ع) بیشتر بوده است که به عنوان نمونه در احوالات مرحوم علامه طبرسی (ره) گفته شده است که ایشان هر موقع می‌خواست در شهر مشهد استراحت کند پاهایش را به سمت حرم امام رضا (ع) دراز نمی‌کرد. آیا این رفتار مؤدبانه  که بر اساس شهود قلبی این عالم جلیل‌القدر صورت می پذیرد غیر این است که ایشان شهر مشهد را حریم امام رضا (ع) می‌داند؟ 
اما اگر از منظر حقوقی و شهروندی به مسئله نگاه شودهمان گونه که برخی اظهار نمودند که اگر شهر مشهد حریم امام رضا (ع) است و نباید در آن کنسرتی برگزار شود پس مردم مشهد اگر بخواهند از لذات موسیقی زنده بهره ببرند چه باید بکنند؟
اولا اینکه معلوم نیست که آیا مردم مشهد اصلا این استدلال را قبول دارند؟ یقینا مردم مومن و متدین مشهدی حاضر نیستند حریم امام رضا (ع) شکسته شود. ثانیا اینکه فردی در شهری سکونت می یابد و در آن شهر از ناحیه  حاکمیت قوانین خاصی مقرر می گردد یک روندی است که در کشورهای جهان هم وجود داشته و چیز جدیدی نیست.
مثلا در ایالات متحده امریکا برخی مناطق به عنوان مناطق خشک الکلی محسوب می‌شوند و دارای قوانین منع فروش و یا مصرف عمومی مشروبات الکلی بطور کامل و یا جزئی هستند در یکی از شهرهای ایالت کالیفرنیا، استعمال دخانیات حتی در حیات خلوت خانه خودتان جرم محسوب می‌شود. علی‌رغم اینکه در بسیاری از نقاط جهان استعمال دخانیات در معابر و اماکن عمومی ممنوع است اما بر اساس این قانون سیگار کشیدن در هر نوع محوطه باز حتی ملک خصوصی می‌تواند تحت پیگرد قانونی قرار گیرد.
در ایالت کالیفرنیا، برگزاری جلسات مطالعه انجیل در خانه‌ها با حضور دوستان و آشنایان بدون کسب مجوز از مقامات رسمی ممنوع است. بر این اساس فرد خاطی در ابتدا 300 دلار و سپس در هر بار تکرار این جرم 500 دلار جریمه خواهد شد.
در روآتای ایتالیا، عبور افراد غیرمسیحی از 20 متری کلیسا ممنوع است اما عبور بزرگراهی از فاصله 15 متری کلیسای آن منطقه موجب دردسر پلیس شده بود، زیرا امکان توقف حودرو ها در آن منطقه بزرگراه برای چک کردن مسیحی بودن یا نبودن شان وجود نداشت. آیا این قوانین آنهم در کشورهای به اصطلاح مترقی مخالف حقوق شهروندی نیست؟
درآموزه های دینی هم برخی اماکن و شهرها داری قوانین منحصر بفرد می باشند مثلا ورود غیر مسلمان به شهر مکه به عنوان حرم و حریم الهی ممنوع می باشد. چرا که چون مشرکان التزام عملی به قوانین و آداب اسلامی ندارند، بنابراین، نباید وارد مکه شوند. و یا آنچه در احادیث ائمه اطهار(ع) در رابط با شهرها آمده است، مدینه منوره حرم پیامبر(ص) نجف حرم امام علی(ع) و بعد هم حرم ائمه(ع) در قم است. بنابرین در روایات از کل محدود شهر تعبیر به حرم شده است لذا نمی توان گفت حرم فقط محدوده روضه منوره است و شهر نمی تواند حریم حرم باشد.
برخی استدلال نمودند چگونه ممکن است اجرای موسیقی در یک شهر، حرام و در شهر دیگر حلال باشد. در جواب باید گفت: طبیعتاً به لحاظ فقهی حرمت یا حلّیت موسیقی به محل اجرای آن بستگی ندارد که بگوییم اجرای موسیقی در مشهد حرام اما در تهران حلال است، بلکه ممانعت از اجرای کنسرت در مشهد مقدس به جهت تأکید بر حفظ حرمت امام رضا (ع) می باشد.
وقتی شهری حریم حرم شد پس حرمت آن باید حفظ شود. آیا نمی شود در محدوده جغرافیایی کشور شهرهایی را برای تفریح و تفرج مردم طراحی نمود بگونه ای که  مردم نیازهای گردشگری خود را بر اساس ظرفیت ها و قابلیت ها در آن شهرها بیابند. اما مشهد مقدس فقط جذابیت معنوی و زیارتی داشته باشد. از حضرت امیر المومنین علی (ع) سوال شد چرا خداوند خانه خود را در شهر غیر ذی زرع که هیچ جذابیتی ندارد قرار داده است؟ حضرت فرمودند: برای اینکه مردم جز برای عبادت بدانجا نروند.
مدیریت ناصحیح و غیر مدبرانه برخی مسئولین درخراسان رضوی بگونه ای بوده که امروزه جنبه های گردشگری شهر مقدس مشهد بر جنبه های معنوی و زیارتی آن غلبه یافته است. می گویند چه عیبی دارد انسان هم برای زیارت برود هم برای گردش؟ عیب این روند آن است که به جهت جذابیت های تفریحی و اقتصادی و همچنین گسترش روز افزون مراکز تفریحی گردشگری باعث می شود که به مرور زمان اولویت های سفر به مشهد تغییر یابد و زیارت امام رضا (ع) به اولویت دوم بدل گردد. همانگونه که امروزه بسیاری از کودکان و نوجوانان، سرزمین موج های آبی عشق سفر آنها به مشهد مقدس شده است.
بنابراین حریم امام رضا (ع) را تنگ نکنیم چراکه در این تنگناهای زندگی صنعتی مردم نیاز به شهری دارند که وقتی وارد آن می شوند بدور از دغدغه های همیشگی زندگی رمقی بیابند و روحیه ای تازه کنند وآرامش بیابند.