همه تلاشهایی که در آموزش وپروش صورت می پذیرد ، معطوف به مدرسه و دانش آموز است.
اگر دانش آموز از برنامه ها و محتوی های تولید شده سود برد و برایند آن در شناخت و رفتارشان محسوس شود این هزینه با فایده تناسب داشته و بتبع کارنامه مقبولی در پیشگاه قدرشناسانه ملت و پاداش بی حساب الهی نصیب کارگزاران خواهد شد
یکی از راههای رسیدن به بهره وری در برنامه ریزی ها، تولیدات و فعالیتها، ارتباط مدیران وکار شناسان با فضای مدرسه وکلاس است
هرچه فاصله کلاس و مدرسه با فضای تصمیم گیریهای ستادی کم تر و رابطه کارشناسان و مدیران با کلاس و کتاب و فضای دانش آموزی صمیمانه تر شود، موفقیت برنامه ریزی ها و بتبع هزینه های مرتبط با اثر بخشی بیشتر خواهد بود
پیوسته سازی ارتباط مدیران و کارشناسان وزارتی و حتی استانی به تناسب ماموریت و رسته کاری با جامعه هدف در مدرسه مدلی قابل دفاع در پویا سازی برنامه ریزیها وتولید بخشنامه ها و.. می باشد .
چه نیکو است برای کارشناسان ، مدیران و حتی مقامات ارشد در آموزش و پرورش همانند اعضای هیئت علمی دانشگاه که کلاس رفتن را در هرموقعیت و جایگاه اداری و اجرائی برای خود افتخار و امتیاز می دانند حضور در کلاس درس و فضای مدرسه نیز برای ایشان نیز افتخار و شایسته مباهات شود.
بهتراست کارشناسان و کادر ستادی، رفتن به کلاس های درس آموزشگاهی را برای خود یک افتخار، توفیق و شایستگی بدانند.
مگر قرار نیست معلمی برتر از هر مقام وجایگاه دیگری باشد ؟
مگردبیری و معلمی همسنگ وزیری نیست ؟
پس چرا فاصله ما کارگزاران ، برنامه ریزان و مولفان کتب درسی با کلاس و کتاب زیاد است و چرا ارتباط مقامات دست اندر کارمسایل آموزشی و تربیتی دانش آموزی با فضاهای جدی دانش آموزی با بی مهری همراه است ؟
کدام مدیر که برای حوزه های دانش آموزی سالیانه دهها نسخه بخشنامه تجویز می کند و در باب مسایل تربیتی یک تنه ساعت ها سخنرانی می کند، در دبیرستانهای پسرانه کلاس و برنامه آموزشی و تربیتی دارد؟ مسئولان آموزش و پرورش در شکل خوشبینانه در دانشگاه کلاس دارند یا در مدارسی که خود مسئول و کارگزار آن هستند ؟ چرا برخی از حضور در کلاس و مواجهه با دانش آموزان هراس دارند و با وجود مسئولیت های آموزشی در مقاطع مختلف و بویژه ابتدائی از رفتن به کلاس درس و ارتباط جدی و بدون تکلف با دانش آموزان احساس خوبی پیدا نمی کنند و برخلاف شعار ها و مسئولیت دانش آموزی به کلاس های دانشگاهی خود افتخار می کنند و...
مگر می شود بدون ارتباط پیوسته با دانش آموز و کلاس و مدرسه تولید محتوی و برنامه آموزشی و تربیتی داشت!
بیقین اگر با همت وزیر محترم و معاونان وزارتی و مدیران کل استان ها طرح کلاس کارشناسان و مدیران حداقل هفته ای 2 ساعت کلید بخورد اتفاقات مبارک و دور از انتظاری رخ خواهد داد. این اقدام افزون بر آشنائی جبری با واقعیت های موجود آموزشی و تربیتی مدارس و شناخت نیاز ها و دغدغه ها و... روحیه اعتماد و خود باوری را در جامعه معلمی که دیر وقتی است بخاطر برخی بی تدبیری های عمدتا عاطفی و انسانی آسیب دیده است، ترمیم و تقویت خواهد کرد و مناسبات صف و ستاد را به نفع نظام تربیتی و آموزشی اصلاح خواهد نمود.
من اگر در جایگاه وزیر بودم و این امکان برایم فراهم بود خود و معاونان و مدیران ستادی و استانی را در قالب هفته ای یک روز برای آموزش به حضور در کلاس درس موظف می کردم و از بهترین معلم مدیران تقدیر بعمل می آوردم
با این اقدام اثبات می کردم قلب آموزش و پروش معلم است و همه کسانی که برای نظام تعلیم و تربیت می اندیشند و برنامه ریزی می کنند، باید معلم باشند و معلم بمانند.
اثبات می کردم برای آموزش و پرورش معلمی در کلاس ابتدائی یک افتخار است و وزیر برای اینکه هفته ای به یک کلاس ابتدائی برود افتخار می کند .
نظر شما