امام اولم از حجة الوداع می آید... از سرزمین جهاز شتران... با کلمات روشن جبرئیل...
مولای من از بیعت مکه و مدینه می آید... با پیغام اعظمی که حاضران به غائبان رسانده اند...

من شیعه ام... و شیعه، زمزمه "مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِیٌّ مَوْلاه" را به امانت نگاه خواهد داشت... جُحفه ای را که نورباران شده بود...

عیدُ الله الاکبر دارم... عیدی که دلم می شتابد میان کاروان... آنجا که نبی ام به جهان، قافله سالار می دهد... آنجا که پروردگارم، علیِ جانان را از دنیا دریغ نمی کند...

شیعه ام. پیرو امامتی که از آیه های زلال وحی می آید. با فرمانده بدر و اُحد و خندق و خیبر. با صحرایی که رسولم را می شناسد از ازل.

"یاعلی" تکرار بی پایان من است. ولی الله ای که در فتوّت و عدالت و زُهد و غیرت، اولین و آخرین است.

حیدر کرّاری که از فتح ایمان و حفر قنات و نخلستان های مدینه و کارزار می آید. از کعبه، از محراب، از لیلة المبیت...

من شیعه ام و سالهاست روحم در سرزمین آیه ی تبلغ، زائر است. آنجا که پیامبرم محمّد(ص)، از ولایت گفت. آنجا که خبری کبیر رقم خورد و شاه مردان، ردای آسمان به تن کرد.

من شیعه ام! روزی دارم که عیدترین لحظات زمین است و سروری که جنّت، کرشمه اش را ثانیه به ثانیه طلب می کند.

من شیعه ام! می دانم غدیر چه اتمام حجتی کرده است با ما... و آفتابِ خوبِ عشق، چه شبیه ترین آفتاب به نیمروز غدیر خُم است...