شاعر مجموعه «سرمه‌ای» گفت: ما نسلی از شاعران بودیم که موبایل و کامپیوتر نداشتیم و وقتی در کنگره‌ها دور هم جمع می‌شدیم، واقعاً وقتمان را صرف یادگرفتن از دانسته‌های یکدیگر می‌کردیم. به همین دلیل شنیدن صحبت‌های شاعران و شعرهایشان از جذاب‌ترین بخش جشنواره‌های شعر بود.

عسکری با بیان اینکه کارکرد جشنواره‌های فعلی شعر عوض شده است، افزود: در کنگره‌های شعر در سال‌های اخیر حضور شاعران اهمیت چندانی ندارد. نحوه شرکت در کنگره‌ها به این صورت است که شاعر اثرش را به دبیرخانه ایمیل می‌کند و اگر برگزیده شد، از مسؤولان جشنواره درخواست می‌کند که جایزه‌اش را برایش بفرستند.

به گفته وی در حال حاضر آن اتفاق، هم‌جوشی و همنشینی که بین شاعران در کنگره‌های سال‌های قبل برقرار بود، وجود ندارد. عسکری می‎گوید: در آن زمان شاعران در کنگره‌ها تا صبح دور هم می‌نشستند و شعرخوانی می‌کردند و از کشف و شهودها و کتاب‌هایی که خوانده بودند برای هم صحبت می کردند. با اینکه در جشنواره‌های فعلی هم پول خرج می‌شود، شعر سروده می‌شود و آثار داوری هم می‌گردد اما برای ادبیات و جریان شعر حاصلی ندارد چون شاعر به امان خدا رها می‌شود و معمولاً از همان جشنواره بلیت می‌گیرد و می‌رود به جشنواره دیگر. به‌طور کلی جشنواره‌های فعلی رفع تکلیف از نهادهای فرهنگی است تا بودجه مورد نظر را خرج کنند. از طرفی هم اسباب امرار معاش عده‌ای است تا طبق نظر و سلیقه داوران جشنواره شعر بگویند.