به گزارش قدس آنلاین، چند روزی از برگزاری هفته نخست رقابتهای لیگ برتر والیبال می گذرد اما همچنان بحث بر سر حواشی این هفته ادامه دارد. بیش از آنچه که به کیفیت فنی دیدارها پرداخته شود همه نگاهها به خارج از این حیطه بوده است. موضوعی که البته تازگی ندارد.
لیگ برتر والیبال چند سالی است که از آن فضای خاص خود خارج شده و برخی بر این باورند به سرعت خود را به حواشی فوتسال و البته فوتبال نزدیک کرده است. این ادعا زمانی نمود بیشتری پیدا می کند که دستمزدها را در والیبال می توان با فوتبال هم مقایسه کرد.
پیشنهادهای چند صد میلیونی بازیکنان معمولی و البته میلیاردی ملی پوشان گواه این است که والیبال به راحتی پتانسیل رقابت با فوتبال را در زمینه حواشی دارد. این در حالی است که خود ملی پوشان چنین باوری ندارند و مسئولان نیز در رسانه ها از برخورد قاطعانه با حاشیه سازان خبر می دهند. آیا در عمل چنین مواردی را شاهد هستیم؟
دو فصل پیش در فینال لیگ برتر که بین پیکان و شهرداری ارومیه در تهران برگزار شد درگیری های فیزیکی شدیدی را بین هواداران دو تیم شاهد بودیم. جرقه این اتفاقات از داخل زمین زده شد ولی در نهایت همه چیز به فراموشی سپرده شد.
فصل گذشته درست در هفته ابتدایی حواشی بسیاری را در بازی شهرداری ارومیه و چند تیم دیگر شاهد بودیم. فدراسیون قول شدیدترین برخوردها را داده بود اما آب از آب تکان نخورد و بخاطر در پیش بودن بازی های ملی همه چیز مطابق میل ستاره های حاشیه ساز پیش رفت.
در طول فصل نیز مسایل حاشیه ای در سالن ها بیداد می کرد. هر تیمی که به شهری دیگر سفر می کرد بعد از پایان بازی بجای صحبت درباره مسابقه، به فضای مسموم سالن ها، درگیری ها و حواشی بازیکنان زیر تور می پرداخت.
نکته جالب اینکه فضای نه چندان مناسب به تیم ملی هم سرایت کرده بود. در دوره کواچ اوج بازیکن سالاری را شاهد بودیم و این مربی نخستین بار بعد از تورنمنت واگنر لهستان که تیم ملی برابر لهستان، فرانسه و حتی ژاپن سه شکست را پذیرا شد به رسانه های لهستانی گفت که بازیکنانش به حرف های او توجهی ندارند و آنچه را که خودشان می خواهند در زمین اجرا می کنند.
بعد از این اتفاق در جام جهانی ژاپن که بدترین نتایج سال های اخیر تیم ملی والیبال ایران را شاهد بودیم نیز مسایل حاشیه ای ادامه یافت و ملی پوشان کمتر توجهی به تدابیر سرمربی خود داشتند. در بازی با روسیه هم درگیری با بازیکنان و سرمربی حریف از سوی برخی ستاره های ایران مورد انتقاد بسیاری رسانه های بین المللی قرار گرفته بود و البته مسئولان فدراسیون کشورمان کوچکترین واکنشی نسبت به رفتار ملی پوشان ایران نداشتند.
اکنون در ابتدای فصل شروعی پر حواشی را بخصوص در بازی پیکان و شهرداری ارومیه داشتیم. سعید معروف کاپیتان تیم ملی ایران در متن این حواشی قرار داشت و پای بازیکنانی مثل رحمان داودی و مجتبی میرزاجانپور هم وسط بود. روی سکوها نیز الفاظ زشت دست کمی از استادیوم های فوتبال نداشت.
چند روزی از این بازی گذشته و همچنان بحث ها و انتقادها از ملی پوشان و رفتارهایشان ادامه دارد اما آیا برخوردی با آنها صورت گرفته یا اراده ای برای برخورد قاطعانه با بازیکنان اسم و رسمدار وجود دارد؟
نسل کنونی والیبال افتخارات زیادی را برای ورزش ایران کسب کرده و برای اولین بار شاهد حضور این رشته در المپیک بوده ایم. کسب عناوین چهارمی لیگ جهانی و ششمی در قهرمانی جهان هم افتخاراتی است که این بازیکنان به ارمغان آورده اند و به نظر می رسد همین افتخارات گارانتی خوبی برای ستاره های والیبال شده است.
والیبال همواره یک رشته خانوادگی بوده ولی ادامه این رویه می تواند آن را از سبد خانواده ها خارج کند. فدراسیون اگر در همین ابتدای کار فکری به حال حواشی نکند کار به جاهای باریک تر کشیده و چه بسا درگیری خونین ورزشگاه غدیر در بازی فوتبال بین استقلال خوزستان و پرسپولیس را در سالن های والیبال هم شاهد باشیم.
نظر شما