به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرنگار رادیو و تلویزیون خبرگزاری فارس، در آستانه 19 سالگی شبکه جهانی سحر، «محسن سوهانی» مدیر هنری شبکه جهانی سحر و کارشناس ارشد تولید رادیو و تلویزیون یادداشتی نوشته و نسخه‌ای از آن را در اختیار خبرگزاری فارس قرار داده که متن کامل آن در ادامه می‌آید:
به گمانم حول و حوش همان سال 1376 بود که در 25 آبان ماهش شبکه جهانی سحر چشم به جهان گشود ( یا شاید بهتر باشد بگویم چشم جهان را به خود گشود ! ) . آن وقت ها نوجوان ده ساله ای بودم با سری پر سودا . حتی خیالش را هم نمی کردم که یک روز دست تقدیر سرنوشت کاری ام را با سحر، این نوزاد ماهواره‌ای پیوند بزند. در آن دوران معلم فرهیخته و دلسوزی داشتم که تاثیر بسیاری بر مسیر شکل گیری اندیشه و باورهایم گذاشت. می گفت همیشه روز تولدت برو بالای کوه یا یک جای بلند. از اوج آن ارتفاع خودت، زندگی ات آدم های دور و برت را ورق بزن و برای آینده ات برنامه بریز و همان تمرین ساده که حالا سال ها است برایم تبدیل به یک عادت همه ساله شده درس بزرگی بود برای تمرین تفکر راهبردی.
قرار است در این مجال یادداشتی به مناسبت سالروز تولد شبکه جهانی سحر بنویسم. می توان دست افشان و پای کوبان هلهله کرد که ما سربازان گم نام رسانه های برون مرزی گل کاشته‌ایم و یا به رسم ناجوانمردانه بعضی ها به منظور اثبات آن جمله ی کلیشه‌ای: ما این جا را ویرانه تحویل گرفتیم ... از دست آوردهای دوران تازه مدیریت گفت و آوار اشکلات ریز و درشت را بر سر گذشتگان ویران کرد . می توان جورهای مختلفی نوشت اما من می خواهم به توصیه ی آن معلم عزیز به هوای لحظه ای درنگ هم که شده ، دفتر شبکه سحر را بی اغراق و واهمه از بالای ارتفاع ورق بزنم .
بگذارید همین ابتدای امر ساده ، صریح و بی پروا بگویم: مشکل اصلی عزیز دردانه ما یعنی شبکه سحر مثل خیل عظیم دیگری از دوستان و هم نسلانش یعنی شبکه‌های دیگر سازمان، «وابستگی» است. درست شبیه بچه پولدار لوس و نازپرورده‌ای که یک عمر به خرج پدر و مادر روزگار گذرانده و دیگر نمی‌تواند روی پای خود بایستد.
از بنده یا هر کدام از دوستان و همکارانم در مجموعه شبکه سحر که بپرسید: بزرگترین مشکل کار کجاست؟!، بدون شک خواهیم گفت: بی‌پولی ... هر چند که نوشدارو بودن پول در مناسبات عالم خاکی واقیعتی تلخ و گریز ناپذیر است اما تنها راه علاج نیست. در این تنگنای اقتصادی که کلیت سازمان با آن دست به گریبان است، و عمده شبکه های برون مرزی به خاطر نداشتن امکان جذب حامی مالی به شکلی دو چندان، باید برای علاج واقعه فکری اساسی کرد. نویسنده نامدار، رضا امیرخانی عزیز در کتاب نفحات نفت اشاره ظریفی به ریشه مشکل تاریخی رکود در کشورمان دارد: {خانواده ای هست مفلوک. کار پدر بدانجا کشیده است که مجبور است طلای مادر بفروشد تا نان سفره فرزندان فراهم آورد و البته بیش از آن را نیز خرج خود کند ... به پدر چه خواهید گفت؟ بیکار؟ مفلس؟ معتاد؟ هر چه خواستید بگویید اما بدانید از چنین مردی بایستی ناامید بود. اگر کسی به فکر نجات چنین خانواده ای باشد، تنها به فرزندان جوان امید خواهد بست ... مادر یعنی وطن. طلا یعنی نفت . پدر یعنی دولت ... این ملک پدرانی داشته است که برای حکومت، نه طلای مادر که خود مادر را نیز فرخته اند! در چنین خانواده ای تنها مایه نجات، همت فرزندان است... از پدر کاری بر نمی آید...}
امروزه در مناسبات پیچیده رسانه های نوین، تعاملی بودن و تکیه بر حضور پر قدرت مخاطب حرف اول را می زند. بهترین و موفق ترین شبکه های تلویزیونی دنیا آن هایی هستند که با تکیه بر دریافت حق پخش و حامی مالی به خودکفایی اقتصادی رسیده اند . این مهم حیاتی یعنی تکیه بر جذب منابع مالی نه تنها تهدید نیست که خود یک فرصت بزرگ از جهت محک و سنجش مقبولیت در نزد مخاطب محسوب می شود. بدون شک ابعاد مختلف گفتمان انقلاب اسلامی آن قدر جذاب هست که بتواند قلب جهانی را تسخیر کند. اما این مسیر یک بازنگری دقیق و آسیب شناسانه می طلبد.
آبی که بر آسود، زمینش بخورد زود، دریا شود آن رود که پیوسته روان است ... دنیا پیوسته در حال تغییر است و در این بین هر رسانه ای که از پیشرفت زمان ( چه در عرصه فن آوری‌های رسانه ای و ساختار برنامه سازی و چه در حیطه ی محتوا و پیام) عقب بماند قافیه را باخته است. کما این که در حوزه دین، شرط اجتهاد در فقه شیعه شاهدی است بر این مدعا. برای دست یابی به این فرصت مطلوب یعنی بهره‌مندی از ظرفیت جذب سرمایه و خودکفایی، روز آمدی نه تنها کلید که شاه کلید موفقیت است. مهمی که با تکیه بر سرمایه ی انسانی حاصل خواهد شد اگر باور داشته باشیم سرمایه تنها پول نیست.
به قول خواجه ی شیراز :
فسانه گشت و کهن شد حدیث اسکندر / سخن نو آر که نو را حلاوتیست دگر
نظر شما