تحولات لبنان و فلسطین

بارها گفته‌ام زبان داستان ایرانی در «چه گفتن» الکن شده است. اگر نویسنده به بوم و مسائل خودش فکر کند، حرف‌هایی برای عرضه دارد که برای مخاطب امروز جذاب است.

تیمور آقا محمدی در گفت‌وگو با قدس پاسخ می‌دهد؛ دلایل اقبال مردم به کتاب‌های ترجمه در بازار نشر

تیمور آقامحمدی، نویسنده درباره دلایل اقبال مردم به کتاب‌های ترجمه در بازار نشر و میزان تأثیر نثر و نگاه نویسندگان داخلی از آثار خارجی می‌گوید: مسئله نوع مواجهه ما با آثار ترجمه، همیشه من را رنج داده است، وقتی آثار ترجمه را می‌خوانیم یعنی نگاه‌های متکثر جهان پیش روی ماست. آثار بزرگ و منتخب جهانی ترجمه می‌شوند و ما بهترین آثار جهان را در ویترین کتاب‌فروشی‌ها می‌بینیم پس کل دنیا در برابر ماست و ما در مواجهه با منتخبی از بهترین‌های دنیا قرار داریم، قطعاً در این رویارویی، بخش مهمی از مخاطبان به سمت آثار ترجمه می‌روند پس نباید غصه بخوریم که اقبال مخاطب به آثار ترجمه بیش از آثار ایرانی است؛ چرا که جز این اگر بود جای پرسش داشت.

او اضافه می‌کند: این مسئله باید منجر به تلاش بیشتر نویسندگان ایرانی شود چون رنگ و بوی داستان ایرانی برای انسان ایرانی است. وقتی داستانی از موراکامی می‌خوانیم یک انسان ژاپنی را با مسائل خودش می‌بینیم. اگر بناست مخاطب ایرانی خودش را در ادبیات ببیند باید داستان ایرانی بخواند از این رو نویسندگان بایستی به تغییرات اجتماعی، دگردیسی آدم‌ها، گوناگونی و تنوع انسان‌ها توجه کنند.

آقامحمدی با تأکید بر اینکه نویسنده باید از انسان امروز و دغدغه‌هایش بنویسد، خاطرنشان می‌کند: مخاطب ما دارد داستان اکنون را می‌خواند و اگر نویسنده به مسائل روز توجه کند، اقبال به داستان ایرانی زیاد می‌شود چون نویسنده دارد مخاطب ایرانی را می‌بیند و حس می‌کند او هم سهم مهمی در آفرینش ادبی دارد.

به باور او، نویسنده در اتاق دربسته خودش حرف نمی‌زند، باید قیام کند، دنیا را ببیند و حرفش را بزند. این قیام باید سبب دیده شدن نویسنده شود و زمانی این اتفاق می‌افتد که صدای آشنایی برای مخاطب امروز باشد به همین دلیل «در موقعیت بودن» و «در معرض بودن» نویسنده خیلی مهم است.

این نویسنده با بیان اینکه دهه‌هاست نویسندگان ایرانی و داستان ایرانی گرفتار مسائل فرم شده‌اند، توضیح می‌دهد: نمی‌گویم فرم‌زده! من توجه به فرم را یک ویژگی مثبت می‌دانم چون نویسنده برای بیان مفاهیم مد نظرش نیاز به ابزار دارد؛ «چگونه گفتن» خیلی مهم است اما جایی دچار اشکال می‌شویم که توجه بیش از اندازه به این موضوع موجب شود نویسنده نداند «چه» می‌گوید!

آقامحمدی یادآور می‌شود: بارها گفته‌ام زبان داستان ایرانی در «چه گفتن» الکن شده است. اگر نویسنده به بوم و مسائل خودش فکر کند، حرف‌هایی برای عرضه دارد که برای مخاطب امروز جذاب است.

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.