در حالی که هر ساله رژیم صهیونیستی تعداد مهاجران جدید به سرزمین های اشغالی را با افتخار منتشر و هر از گاهی ورود آنها بر روی پله‌های هواپیماها با پرچم‌های سفید و آبی به دست از طریق رسانه ها برجسته می‌شوند اما بحران‌های سالیان اخیر اسرائیل که به واسطه تغییر ترکیب اجتماعی، افول اقتصادی و روی کار آمدن دولت‌های افراطی به بالاترین سطح خود رسیده، مهاجرت معکوس از سرزمین‌های اشغالی را تشدید کرده است.

هرچند رویکرد افراطی دولت تحت سلطه بنیامین نتانیاهو در سرعت گرفتن این پدیده بسیار اثرگذار است ولی تاریخ پروژه صهیونیستی، نارضایتی عمیقی را در میان جوامع یهودی در سراسر جهان و در درون اسرائیل از زمان شکل گیری این رژیم آشکار می‌کند. در واقع دولت کنونی فقط نوک قله کوه شکست صهیونیسم در فراهم کردن سرزمین موعود برای مردم یهود است.

ترجیح زندگی در مناطق جنگ زده به اسرائیل

در حالی که رژیم تمام تلاش خود را برای سرکوب پدیده مهاجرت به کار بسته است، یهودیان مهاجر چمدان به دست سرزمین‌های اشغالی را ترک می‌کنند. مهاجرت از سرزمین‌های اشغالی همواره موضوعی حساس برای مقامات اسرائیل بوده و کوشیده اند از طریق سانسور، از تبعات آن بر جامعه از هم گسیخته و چند پاره خود جلوگیری کنند. از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۱، رژیم از طریق ایجاد محدودیت ویزای خروج، شرایط سختی را برای مهاجرت اعمال کرد و اغلب درخواست‌های خروج رد می‌شد. با این وجود جوزف مساد، پژوهشگر مسائل خاورمیانه، اشاره می‌کند که تا سال ۱۹۶۷، بیش از ۱۸۰ هزار نفر  اسرائیل را ترک کردند و  این روند تا به امروز بی سر و صدا ادامه داشته است. در سال ۲۰۰۳، رژیم تخمین زد که بیش از ۷۵ هزار اسرائیلی (از حدود ۶ میلیون نفر) به طور دائم در خارج از این کشور زندگی می کنند و بسیاری برای اقامت آمریکای شمالی یا اروپا را انتخاب کردند.

آژانس یهود به عنوان بزرگ‌ترین سازمان جهانی فعال صهیونیست‌ها در حمایت از «اسرائیل»، تا پایان سال ۲۰۲۲، انتشار داده‌های تعداد مهاجران جدید وارد شده به سرزمین‌های اشغالی را تسریع کرد. این رژیم طی سال ۲۰۲۲ به واسطه پذیرش بیشترین تعداد مهاجر طی ۲۳ سال اخیر می‌بالید، زیرا ۷۰ هزار مهاجر جدید که بیشتر آنها از روسیه و اوکراین بودند به سرزمین‌های اشغالی وارد شدند؛ این رقم در مقایسه با سال ۲۰۲۱ که در آن فقط حدود ۲۸ هزار مهاجر جدید دریافت کرده است افزایش قابل توجهی داشته است.

خروج یک سوم مهاجران روس

تا اینجای کار به نظر همه چیز برای رژیم صهوینیستی بر وفق مراد پیش رفته است اما آمارهای منتشر شده از سوی منابع داخلی رژیم نشان داد که دو ماه پس از آغاز جنگ اوکراین، حدود ۱۸۰۰ یهودی روسی از ۵۶۰۰ نفری که از «قانون بازگشت» برای حضور در سرزمین‌های اشغالی بهره مند شده بودند، به مسکو بازگشتند. این بدان معناست که یک سوم یهودیان روسیه که وارد سرزمین‌های اشغالی شده بودند بلافاصله آن را ترک کردند.

بر اساس «قانون بازگشت»، تمامی یهودیان در سراسر جهان می‌توانند به محض مهاجرت به سرزمین‌های اشغالی، «شهروندی» اسرائیل را دریافت کند، اما علی‌رغم تصور و انتظار مقامات رژیم صهیونیستی استقبال کنندگان از این ویژگی‌ها بسیار اندک بوده است؛ یعنی حتی یهودیان ساکن روسیه و اوکراین که کشورهایشان شرایط جنگی را تجربه می‌کنند حاضر به ترک کشور خود و حضور در سرزمین‌های اشغالی نیستند. مسئله زمانی جالب‌تر می‌شود که بدانیم بیش از ۲۰۰ هزار یهودی در اوکراین و بیش از نیم میلیون یهودی در روسیه که طبق این قانون واجد شرایط مهاجرت هستند در کشورهای خود باقی می‌مانند.

دولت افراطی و افزایش مهاجرت معکوس

با انتخاب راست‌گراترین دولت در تاریخ اسرائیل و برنامه اصلاحات قضایی بسیار بحث‌برانگیز آن، که می‌تواند تسلط راست‌گرایان را بر مکانیسم حکومتی برای دهه‌های آینده تثبیت کند، اسرائیلی‌های بیشتری تصمیم به ترک سرزمین‌های اشغالی می‌گیرند. طبق نظرسنجی‌هایی که خود صهیونیست‌ها انجام داده اند، ۳۳ درصد از ساکنان سرزمین های اشغالی به فکر مهاجرت از فلسطین اشغالی و زندگی در اروپا و آمریکا هستند. در این بین معافیت ویزا با ایالات متحده می‌تواند منجر به افزایش تلاش اسرائیلی‌ها برای ایجاد زندگی دائمی در آنجا شود. در قاره سبز نیز بالاترین میزان درخواست‌های ثبت شده برای فرار از سرزمین‌های اشغالی مربوط به فرانسه بوده است که افزایش ۱۳ درصدی را نشان ‌می‌دهد. همچنین مقامات کشور پرتغال از افزایش ۶۸ درصدی ثبت درخواست‌های صهیونیست‌ها نسبت به سال گذشته و مقامات لهستانی و آلمانی فقط در ۲ ماه گذشته از افزایش ۱۰ درصدی  ثبت درخواست‌های مشابه خبر داده‌اند.

نوبت به فرار متخصصان رسید

پدیده مهاجرت معکوس از سرزمین‌های اشغالی اتفاق جدیدی نیست؛ نخستین بار در فاصله سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۰ میلادی بیش از ۱۰ درصد از مهاجران یهودی از سرزمین‌های اشغالی خارج شدند؛ این امر مقامات رژیم را بر آن داشت تا با وضع قانونی که درخواست ویزای خروج را برای ساکنین سرزمین‌های اشغالی را رد می‌کرد، محدودیت‌های سختی را برای مقابله با این پدیده خطرناک وضع کنند.

با وجود این محدودیت‌ها، بیش از ۱۰۰ هزار مهاجر تا دهمین سالگرد تأسیس این رژیم اشغالگر در سال ۱۹۵۸ سرزمین های اشغالی را ترک کردند. در مقطع اخیر اما در واکنش به اصلاحات قضایی دولت، تعدادی از  قدرتمندترین مدیران فناوری یا شرکت‌های خود را از اسرائیل خارج کرده‌اند یا تهدید کرده اند که شرکت های خود را به خارج از کشور منتقل می کنند. در ماه فوریه، موسس استارت آپ رونویسی هوش مصنوعی مستقر در تل آویو و شرکت چند میلیارد دلاری Verbit  اعلام کردند که شرکت خود را به تگزاس منتقل خواهد کرند.

تصمیم به فرار تنها به حوزه اقتصادی، سرمایه‌گذاری و فن آوری اسرائیل محدود نمانده و حتی به حوزه بهداشت و درمان نیز کشیده شده است؛ طبق گزارش وزارت بهداشت رژیم، ۵۰۰ پزشک اسرائیلی از سرزمین های اشغالی فرار کرده‌اند؛ موضوعی که موشی بار مدیرکل وزارت بهداشت اسرائیل از آن تحت عنوان فاجعه پزشکی برای این رژیم یاد کرده است چراکه به اذعان مسؤولان این دستگاه اذعان کردند، پزشکان فراری پزشکانی با تخصص‌های نادر بودند.

بحث مهاجرت معکوس در بازار کار این رژیم هم مشهود است به طوری که تل آویو با کمبود ۱۵ هزار مهندس روبرو است.

سرنوشت محتوم در انتظار اشغالگران

طی سال‌های اخیر تحرکات مختلفی از سوی گروه‌هایی از یهودیان داخل و خارج از سرزمین‌های اشغالی برای کمک به خروج یهودیان از اسرائیل آغاز شده است؛ «ترک کشور- باهم» یکی از این جنبش‌ها  است. این جنبش با هدف انتقال هزاران یهودی ساکن سرزمین‌های اشغالی به ایالات متحده و در واکنش به روی کارآمدن دولت نتانیاهو و وزرای راستگرای افراطی او شکل گرفت.

دبیر کل حزب الله لبنان اخیراً درباره صهیونیست‌ها گفت: جبهه داخلی اسرائیل دچار سستی و ضعف است و آنها خود را برای فرار آماده می‌کنند و این از تحولات مهم است. این در حالی است که ما به آزادسازی فلسطین و نماز در مسجدالاقصی امیدواریم و به پیروزی خود اعتماد و ایمان داریم. موید اظهارات سید حسن نصرالله و روند جاری در فلسطین اشغالی اصل مسلمی وجود دارد و آن  هماین است که اِشغال و اشغالگری برای همیشه نمی‌تواند دوام پیدا کند؛ نه اشغالگری آمریکا در ویتنام و عراق و افغانستان دوام آورد و نه اشغالگری فرانسوی‌ها در الجزایر یا موارد دیگری که در تاریخ زیاد به خود دیده است، و این سرنوشت محتوم در انتظار اشغالگران صهیونیست است.