در میانه جنگ غزه، تک و پاتک دیپلماتیک  میان آنکارا و تا آویو به اوج خود رسیده است. بعد انکه رجب طیب اردوغان، هفته پیش در مراسمی بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی، را با هیتلر، مقایسه کرد با پاسخ تند صهیونیست ها مواجه شد که نسل کشی کردهاف ارمنی ها و یونانی ها را به آنکارا یادآوری کردند. اما در ادامه این جنگ لفظی و بعد آنکه تریکه یک فوتبالیست صهیونیست را به اتهام ترویج خشونت بازداشت کرد، یوآو گالانت وزیر جنگ رژیم صهیونیستی این کشور را متهم کرد که همانند «بازوی اجرایی حماس» عمل می‌کند.

اما این قسمت اشکار ماجراست. با وجود تنش‌های به ظاهر  سیاسی، پس از عملیات هفتم اکتبر، ثبات روابط اقتصادی، سیاسی، امنیتی و تجاری میان آنکارا و تل اویو حفظ شده است. با وجود گستردگی بحران در غزه، هم اکنون ترکیه چهارمین کشور واردکننده بزرگ از فلسطین اشغالی محسوب می‌شود و شرکت‌های ترک بر بازار فولاد آن تسلط دارند. از طرف دیگر بیش از ۶۰ درصد نفت اشغالگران از طریق خط لوله ای که از ترکیه گذر می کند تامین می‌شود و این یعنی امنیت انرژی رژیم در دستان اردوغان است.

امروز بیش از یکصد روز از جنگ در غزه می گذرد و متاسفانه بیش از 24هزار نفر که بیشتر آنها زن و کودک هستند به شهادت رسیدند. جالب اینکه در همین مدت حجم صادرات بین اسرائیل و ترکیه بیش از 30درصد افزایش یافته است و درگیری های لفظی بین اردوغان و نتانیاهو در هفته های اخیر نوعی  رفتار عوام فریبانه از سوی رئیس جمهور ترکیه برای جلب نظر کشورهای اسلامی تلقی می شود. آنکارا از این رفتار دو رویکرد را در عرصه بین المللی دنبال می کند؛ نخست اینکه اجازه دست یافتن ایران به مرجعیت و رهبری مبارزه با اسرائیل در دنیای اسلام را ندهد و دوم اینکه افکار عمومی درونی به ویژه احزاب اسلامی را فریب دهد. این درحالی است که تمامی حملات اردوغان از زمان جنگ غزه تا به امروز به شخص نتانیاهو خلاصه شده و وی به رژیم صهونیستی و رفتار آنها در کشتار کودکان و زنان انتقادی نداشته است.