اما نباید فراموش کنیم ارتباط مردم با این امام معصوم(ع) به عنوان بزرگ‌ترین محور تشکل و امامی پس از پیامبر(ص) و امام علی(ع) در میان مردم چه پنهان و چه آشکار مطرح بود و یاران بسیاری از زمان پیغمبراکرم(ص) ارادت فوق‌العاده‌ای به امام حسن(ع) داشتند. حتی برخی از آن‌ها در جنگ‌های پیش آمده سینه را سپر کرده و در زمان حاکمیت امام مجتبی(ع) که هفت ماه و 24روز طول کشید، در مراکز مختلف به عنوان جانشین و یاور امام فعالیت می‌کردند.
حاکمیت امیرالمؤمنین(ع) بالاترین جلوه حاکمیت تشیع بود. پس از 25سال خانه‌نشینی امیرالمؤمنین(ع)، وقتی ایشان به حاکمیت رسید، مسجد کوفه با بیش از 10هزار مترمربع برای بیعت با ایشان پر از جمعیت شد. این جمعیت پس از شهادت امام علی(ع) و برای تعیین جانشین ایشان نیز حضور داشتند. پس از جریان بیعت عمومی مردم با امام حسن(ع)، ایشان احساس وظیفه کرد آن‌ها را با مبانی و برنامه‌های اسلام از جهات اقتصادی، اجتماعی، اخلاقی، حاکمیت اسلام آشنا کند.
پس از حضور آن حضرت در مدینه؛ محدثان، راویان و دانشمندان بزرگ برای کسب فیض به سوی آن شهر شتافتند. مورخان مسلمان همچون ابن‌عساکر، مرحوم علامه مجلسی، ابن‌شهر آشوب و... شاگردان نامدار و راویان اخبار آن حضرت را به تفصیل آورده‌اند. این شاگردان که از امام حسن(ع) کسب فضیلت و معنویت می‌کردند دو گروه بودند. گروه نخست بعضی از صحابه پیامبر(ص) و یاران امام علی(ع) مانند جابر بن عبدالله انصاری، حبیب بن مظاهر، حجر بن عدی کندی، زید بن ارقم، سلیمان بن صرد خزاعی، سلیم بن قیس هلالی، کمیل بن زیاد نخعی، میثم بن یحیی تمار و بسیاری از بزرگان دیگر بودند. گروه دوم نیز تابعین و دیگر اشخاصی بودند که در خدمت آن بزرگوار تلمذ و روایاتی را نقل کرده‌اند، مانند عبدالله بن جعفر طیار، مسلم بن عقیل، عبدالله بن عباس، عبدالرحمان بن عوف، عمر بن قیس مشرفی، ابوالاسود دوئلی، ابومخنف ازدی و... .
البته در این مدت، حاکمیت بنی‌امیه بیکار ننشسته و برای خنثی کردن آثار بسیار گرانسنگی که از امیرالمومنین(ع) و امام حسن(ع) مانده بود، بدعت‌های فراوانی سامان می‌داد، اما شاگردان و یاران امام حسن(ع) از شهرها و کشورهای مختلفی مانند کوفه، یمن، همدان و... گرد ایشان جمع شده بود. آن‌ها همگی در محضر آن امام کسب فیض کرده، تربیت یافتند و در برابر هجوم فرهنگی معاویه بدعت‌گذار ایستادند.
نظر شما