در پی افزایش ظلم و بی‌عدالتی در اواخر دوران مظفرالدین شاه قاجار و نیز توهین به روحانیت، مردم ایران قیام کردند. علمای برجسته تهران نیز در واکنش به این وضع تصمیم گرفتند به حرم حضرت‌عبدالعظیم مهاجرت کنند، لذا در ۲۲ آذر ۱۲۸۴ تهران را ترک کرده و راهی شهرری شدند. این مهاجرت یک ماه به طول انجامید و در نهایت، قیام مردم و حمایت آنان از علما، مظفرالدین شاه را مجبور به عقب‌نشینی کرد. لذا او به عین‌الدوله دستور داد: "تا فردا علما بازگردند والا خودم می‌روم و آنها را می‌آورم." علما نیز برای پایان دان به تحصن شرط هایی را مطرح کردند که از جمله آن شروط تاسیس عدالت‌خانه، اجرای قانون اسلام، عزل مسیو نوز از اداره گمرک و مالیه و عزل علاءالدوله از حکمرانی تهران بود. با پذیرش این شروط از سوی شاه، علما پس از یک ماه بست‌نشینی پیروزمندانه و در میان استقبال شدید مردم به تهران بازگشتند و بدین‌گونه مهاجرت صغرا پایان یافت.