به گزارش قدس آنلاین به نقل از ویژه نامه بیت المقدس؛ «شیخ راغب حرب» زاده سال 1331 هجری شمسی در منطقه جِبشیت در حومه نبطیه در جنوب لبنان را در این کشور «شیخ شهیدان مقاومت اسلامی» می نامند. اینکه چقدر این لقب برازنده شیخ راغب حرب هست را به راحتی می توان از سیره این روحانی مجاهد دریافت.

شیخ راغب حرب هیچوقت علاقه ای به اینکه بیشتر عمر خود را در حوزه علمیه صرف کند، نداشت. با اینکه طبق گفته دوستانش در نجف، استعداد زیادی در درس های حوزوی داشت و بسیاری از دروس را زودتر از زمان موعد آن فرا می گرفت، اما خلاف توصیه بسیاری از افراد که خواهان ماندن او در حوزه برای رسیدن به مرحله اجتهاد و فقاهت شده بودند، عمل کرد و به «جبشیت» شهرک محل تولد و زندگی اش در جنوب لبنان بازگشت تا بقیه عمر را در میان مردم و به خدمت مردم مشغول باشد.

شیخ شهید به معنی واقعی کلمه یک پدر مسلمان، نه فقط برای فرزندان خود بلکه برای تمام یتیمان لبنانی بویژه کودکان جنوبی بود. زمانیکه در لبنان رقابت بر سر نامگذاری فرزندان به نام های جدید عربی یا اسامی بیگانه غربی شکل گرفته بود، او تمام فرزندانش را به نام بزرگان تاریخ اسلام و مکتب تشیع نامگذاری کرد. همیشه به رفتار فرزندانش دقت داشت. مراقب بود مبادا نماز اول وقت شان ترک شود. هرگز سفری به ایران نمی کرد مگر اینکه برای یک یک شان سوغاتی می آورد. همین رفتار را با کودکان یتیم خانه حضرت زینب(س) در جنوب لبنان هم داشت. وقتی مشکلی برای ساخت یتیم خانه پیش آمد، با تأیید و استقبال همسرش تمام دختران کوچک یتیم خانه را به منزل خودش آورد و نیمی از خانه را به آنان اختصاص داد و از پدری در حق شان کوتاهی نکرد.

شیخ راغب یک رزمنده بود و این را از پیشینیان خود به ارث برده بود؛ یکی از بزرگان قبیله اش سال ها قبل هنگام نبرد با اشغالگران فرانسوی به شهادت رسیده بود. خود نیز مخفیانه به تجهیز رزمندگان مقاومت ضد اشغالگران اسرائیلی مشغول بود. مخفیانه سلاح و مهمات بدست جوانان مقاوم می رساند تا به نظامیان صهیونیست در جبشیت و حومه آن و تمام نواحی اشغالی در لبنان، که در آن روز تا حومه بیروت می رسید، حمله ور شوند. این غیر از موضع گیری های تند و قاطعانه وی، چه قبل از اسارت توسط صهیونیست ها و چه طی آن و حتی پس از آن تا روز شهادتش بود.

شیخ راغب عالمی از مردم بود. می گویند برای حضور در حسینیه جبشیت از همان دری می آمد که بقیه مردم می آمدند و همراه مردم از همان در خارج می شد. به دیدن مردم شهرک می رفت و برای شب نشینی از آنان دعوت می کرد. به حرف شان توجه می نمود. مانند خود آنان حرف می زد. هرگز با غرور با مردم برخورد نمی کرد. بیش از حرف اخلاقی زدن، اخلاقی عمل می کرد و رفتارش برای دیگران سرمشق بود. همین باعث می شد حرفش بر جان و دل مردم بنشیند. خیلی از اوقات تنها در روستا رفت‌وآمد می‌کرد و علاقه‌ای به جمع کردن افراد پیرامون خودش و دسته جمعی راه رفتن نداشت؛ درست مانند شب 16 فوریه 1984 ( 27 بهمن 1362) که هنگام خروج از منزل یکی از آشنایان پس از خواندن دعای کمیل، به تنهایی خارج شد و در مسیر منزلش هدف گلوله مزدوران ارتش اسرائیل قرار گرفت و به شهادت رسید.

هرچه هست شیخ راغب عالمی بود که در هر بخش از شخصیتش الگویی برای دیگران بود. برای همین هست که با گذشت بیش از 3 دهه از شهادتش هنوز هم در میان شیعیان لبنان نام و یادش گرامی داشته می شود./

انتهای پیام

محمدجواد مهدی زاده