به گزارش قدس آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان؛ هشام بن حکم گوید: امام صادق (ع) برایم تعریف کرد که عزرائیل نزد موسی (ع) آمد، موسی به او گفت : تو کیستی؟ او گفت من فرشته مرگم.
 
 موسی گفت : به من چه حاجتی داری؟ او گفت: آمده ام روح تو را قبض ‍ کنم.
 
موسی - از کجای بدنم روحم را قبض می کنی؟
 
عزرائیل - از ناحیه دهانت.
 
موسی - چرا، با اینکه با این زبان و دهان با خدایم، سخن گفته ام.
 
عرزائیل - از ناحیه دست هایت.
 
موسی - چرا با اینکه با دست هایم کتاب آسمانی تورات را حمل کرده ام.
 
عزرائیل - از ناحیه پاهایت.
 
موسی - چرا با اینکه با پاهایم به (طور سینا) برای مناجات با خدا رفته ام.
 
گفتگوی موسی و عزرائیل ادامه یافت، تا اینکه عزرائیل گفت: (من دستور دارم که تو را واگذارم تا هر وقت که خودت مرگ را خواستی به سراغت آیم.)
 
از آن پس، موسی مدتی زنده ماند، تا اینکه روزی در بیابان عبور می کرد، مردی را دید که قبر می کند، به او گفت: می خواهی تو را در کندن قبر کمک کنم؟ آن مرد گفت: آری، موسی (ع ) او را کمک کرد تا قبر کاملا آماده شد، در این هنگام آن مرد خواست به میان قبر برود بخوابد تا ببیند قبر چگونه است؟ موسی گفت: من داخل قبر می شوم تا ببینم چگونه است، موسی داخل قبر شد و در میان قبر خوابید و همان‌دم مقام خود را در بهشت دید، گفت: خدایا مرا به سوی خود بخوان. عزرائیل، بی درنگ روح موسی (ع) را قبض ‍ کرد و همان قبر موسی (ع ) گردید، و آن کسی که قبر را می کند، خود عزرائیل به صورت انسان بود، از این رو قبر موسی (ع) شناخته نشد.