"من اکنون چهارمین رئیس جمهور آمریکا هستم که بر حضور نیروهای آمریکایی در افغانستان ریاست می کنم. دوجمهوری خواه و دو دموکرات. من این مسئولیت را برای رئیس جمهور پنجم به میراث نخواهم گذاشت." این سخنانی بود که بایدن در سال 2020 و پس از پیروزی در انتخابات بیان کرد. اکنون و پس از سپری شدن 4 سال، ایالات متحده در شرایطی خود را مهیای برگزاری انتخابات ریاست جمهوری می کند که اوضاع افغانستان کاملا دگرگون شده است؛ دیگر نیروهای امریکایی در افغانستان حضور ندارند، آن هم با این ملاحظه بسیار مهم که دیگر نظام جمهوریت مورد حمایت آمریکا و غرب نیز در این کشور وجود ندارد و طالبان در این روزها سومین سالگرد تصرف کابل و استقرار دوباره نظام امارت اسلامی طالبان را جشن گرفته اند.

اما در حالی که بایدن به وعده خود عمل کرده و به حضور 20 ساله نظامی در افغانستان پایان داده است، به نظر می رسد که میراث این لشکرکشی ناکام و کاملا شکست خورده همچنان دامنگیر ایالات متحده باقی مانده و به کابوسی برای زمامداران کاخ سفید مبدل شده است. در همین راستا شاهد آن هستیم که در این دوره از انتخابات ریاست جمهوری امریکا و به رغم چالش های مهمی دیگری مانند جنگ غزه در حوزه سیاست خارجی، مسئله افغانستان همچنان در کانون توجه قرار داشته و حتی به محوری برای تبلیغات و اعمال فشار نامزد ها بر یکدیگر تبدیل شده است. در یک نگاه اجمالی می توان کانون توجهات به افغانستان را در چند محور مورد توجه قرار داد؛

الف)خروج فاجعه بار آمریکا از افغانستان؛ در شرایطی که در انتخابات سال های 2016 و 2020 تمرکز بر روی  خروج نیروهای آمریکایی قرار داشت، در انتخابات اخیر این نحوه خروج است که به شدت مورد توجه قرار گرفته است. در این رابطه هم جمهوری خواهان و هم دموکراتها تلاش دارند تا مسئولیت این افتضاح بزرگ تاریخی را بر گردن یکدیگر بیاندازند؛ دموکراتها رئیس جمهور پیشین ترامپ و جمهوری خواهان را مسئول و مقصر می دانند چرا که قراردادی را پایه ریزی کردند که به تقویت طالبان و فروپاشی نظام جمهوریت منجر شد. در مقابل جمهوری خواهان استراتژی خروج از افغانستان را فاجعه بار می دانند، چنان که ترامپ در مناظره با بایدن، لحظه خروج امریکا از افغانستان را به عنوان شرم آورترین لحظه تاریخ کشورش یاد می کند. دقیقا به همین دلیل است که به کاملا هریس و تیم انتخاباتی دموکراتها توصیه می شود تا خود را از بایدن و تصمیمات او در افغانستان دور نگه دارند.

ب)خطر تروریسم و جدال بر سر چگونگی تعامل با طالبان؛ با توجه به این که مبارزه با تروریسم ظاهرا مهمترین دلیل و توجیه آمریکایی برای حمله به افغانستان بوده است، اکنون موضوع رفع خطر تروریسم از جانب افغانستان و اعتماد به تعهدات و توافقات با طالبان به بحثی داغ در میان سیاستمداران امریکایی تبدیل شده است. در این راستا در شرایطی که روابط کاخ سفید و طالبان با پیچیدگی ها و احتمالا پنهان کاری های خاص خود دنبال می شود، افرادی مانند بولتون معتقدند که افغانستان کنونی به محیطی ایده آل برای تروریسم بدل شده و در واقع بسیاری از آشفتگی های امنیتی کنونی در اروپا و غرب ریشه در مسئله افغانستان دارد.

ج)واگذاری میدان رقابت به چینی ها؛ با در نظر گرفتن این موضوع که رقابت و در واقع تقابل  با چین محوری اساسی سیاست خارجی دولت های مستقر در کاخ سفید، اعم از جمهوری خواه و دموکرات، را شکل می دهد، فعالیت گسترده چینی ها در افغانستان و تعامل نزدیک میان آنها و طالبان به شدت برای امریکایی ها نگران کننده بوده و به معضلی اساسی تبدیل شده است. همه این شرایط موجب شده که آمریکایی ها  نتوانند به این زودی ها خود را از افغانستان و کابوس تاریخی آن دور نگاه دارند.