اهالی حرم

حاج غلامرضا عارف از سفر پرماجرایی می‌گوید که او را تا زندانی شدن پیش برد / مرگ را به چشم دیدم

هر شب انگار هزار سال می‌گذشت. از غروب به بعد، سرما می‌زد به استخوان آدم و هیچ‌کدام از ما چیزی برای گرم کردن خودمان نداشتیم. ما بودیم و یک دست…
ورق زندگی «میلاد» از اجاره یک بیلبورد برگشت/من تاکسی برگشتی‌ام!

من و برادرم "تاکسی‌برگشتی"‌ایم؛ دو تا آدم که چند سالی تا ته فساد رفته‌اند. از مواد هر چی فکرش را بکنید، کشیده‌ایم. از الکل، از پارتی... اما آخر…

روایت یک «طلبیده شدنِ» ساده از هزار و سیصد کیلومتر دورتر/من اسمش را «معجزه» می‌گذارم

تیتر سه زیرسرویس

روایت حاجی عبدالقادر رمضانی درباره خلاصی‌اش از حادثه منا

نجات از خیابان ۲۰۴

نمی‌دانم چقدر گذشت، ولی توی حال بیهوشی، زیر فشار دست و پاها، یک لحظه صدای مادرم را شنیدم. گفت: «دستتِ بده.» دستم را بالا آوردم و حس کردم که من را از لای جنازه‌ها کشید بیرون. بلند که شدم، تازه دیدم که تا چشم کار می‌کند، آدم‌ها افتاده‌اند روی هم...
روایت سمیه نوری که همه این سال های عمرش را در جستجوی آرامش دویده است

بیدار شدم، به خواب دیدم خود را

یکی از شب‌های زمستانِ دو سال پیش بود و یادم هست که توی شاهرود برف می‌آمد. با حالِ خیلی بد از مهمانی آمدم بیرون و راه افتادم طرف مقبره شیخ ابوالحسنِ خرقانی. روزهایی بود که فکرم به خودکشی هم می‌رفت، ولی به‌خاطر پدر و مادرم اقدامی نمی‌کردم...
درباره نورمحمد و زهرا که زندگی‌شان را غیرمنتظره آغاز کرده‌اند

به ما می‌گویند «مرغ عشق»

مادرم اصرار داشت که جوابِ رد بدهیم. انگار هم از نابینایی‌ و مشکلاتش ترس داشت و هم اینکه چون راهشان دور بود، می‌ترسید من را هم ببرند پیش خودشان. بقیه خانواده هم اصرار داشتند که «زندگی با نابیناها به این سادگی که تو فکر می‌کنی، نیست...»
یا امام رضا(ع)! ما را صاحبخانه کن

توی پارکینگِ حرم یک زن و شوهر و دو تا بچه‌شان را دیدیم. زن و بچهِ کوچکتر توی ماشین خوابیده بودند و مرد و بچه بزرگتر، لابه‌لای ماشین‌ها. خیلی ناراحت شدم. برگشتم رو به گنبد و به حضرت(ع) گفتم: «میشه ما رو توی مشهد صاحبخونه کنی که ...