استدلال افرادی که می‌گویند باید عزای محرم و صفر را در روزهای ابتدایی ماه ربیع الاول هم ادامه داد این است که حوادث و اتفاقات تلخی در این روزها افتاده و به خانه وحی جسارت شده است.
کسانی هم که به تبریک و شادباش این روزها می پردازند، استدلال می کنند که محرم و صفر که ماه عزا است به پایان رسیده و باید به گونه ی دیگری از زندگی یعنی شادی روی آورد!
هر دو استدلال ضعیف است. اگر بنا باشد برای مصائب اهل بیت علیهم السلام دهه و روضه تاسیس کنم، در حقیقت باید ۳۶۵ روز سال را چنین کرد، جنگ بدر، جنگ احد، جنگ خیبر جنگ صفین، جنگ جمل، جنگ احزاب، جسارت های هر روزه هارون به امام کاظم(ع)، جسارت های متعدد متوکل به امام هادی(ع)، حمله ها و آسیب های منصور دوانقی به امام صادق(ع) و... مثنوی هفتاد من کاغذ می شود. یعنی هر روز سال چند واقعه دارد. نمی گویم این حوادث نباید یادآوری شود، اتفاقاً همه آنها باید گفته شود و درس و عبرت و نکته های آن بازگو شود. اما دو سوال:
آیا تمام وقایع تاریخی این روزها، اتفاقات تلخ و اندوهناک است؟
آیا تنها راه محبت به اهل بیت(ع) عزاداری است؟
بعضی گمان می کنند فقط با گریه و ماتم به اهل بیت نزدیک می شویم. یا حتی بعضی فکر می کنند هرچه بدبخت تر باشیم امامان بیشتر به ما نظر می کنند. خیر این غلط است. قرآن کریم در توصیف خدای سبحان، خنداندن و گریاندن، هر دو را ذکر می کند و البته خنداندن بر گریاندن هم مقدم ذکر می شود: وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَکَ وَ أَبْکی (نجم:۴۳)
**توضیح اینکه در ابتدای ربیع الاول، اتفاقات تاریخی و تمدن ساز بزرگی افتاده که مهمترین آن هجرت پیامبر(ص) از مکه به مدینه است. همچنین آرمیدن امیرالمومنین(ع) در بستر پیامبر(ص) که با به جان خریدن یک خطر بزرگ، زمینه ساز این حرکت بزرگ تاریخی و سرنوشت ساز شدند.
چرا از این ها گفته نمی شود، چرا برای این اتفاقات بزرگ که به اسلام عزت و شوکت داد، دهه و مناسبت تاسیس نمی‌کنیم؟ فقط باید از جسارت گفت؟
با توجه به متن بیانیه گام دوم انقلاب، امروز امت اسلام و به پرچم‌داری ایران عزیز در مسیر برپایی تمدن نوین اسلامی است و آنچه چراغ راه این مسیر است همین حوادث مبارک است.
بنابراین اینکه چون محرم و صفر تمام شده سراغ شادی رفته و حرفی از آموزه های تاریخی و مهم این دوران ذکری به میان نیاید، صحیح نیست اما حوادث تاریخی فقط مصیبت و جسارت نیست.
نظر شما