روزنامه آمریکایی ادعا دارد گزارشش را براساس مصاحبه‌هایی با مقام‌های امنیتی اسرائیل، عربی و ایالات متحده، سیاستمداران و دیپلمات‌هایی که در جریان رویدادها بودند و همچنین مقام‌های لبنانی و افراد نزدیک به حزب‌الله تهیه کرده است. این افراد طرح منفجر کردن پیجرها را طرحی چند ساله می‌دانند که جرقه اولیه‌اش در مقر موساد در تل‌آویو زده شده و درنهایت به دست گروهی از عوامل و همدستان ناخواسته و بی‌اطلاع در چند کشور ادامه یافته است. ایده پیجرها از سال۲۰۲۲ جدی شد و بخش‌هایی از این طرح یک سال پیش از حمله ۷ اکتبر حماس وقتی هنوز آرامش در مرزهای لبنان و فلسطین اشغالی حاکم بود، آغاز شد. موساد سال‌ها تلاش کرده بود تا با نظارت الکترونیکی و اطلاعات انسانی به درون حزب‌الله نفوذ کند، اما رهبران این گروه درباره نفوذ سایبری و هک تلفن‌های همراه نگرانی داشتند. حزب‌الله به دنبال شبکه‌های الکترونیکی ضد هک برای انتقال پیام‌هایش بود و موساد یک ترفند ابداع کرد که آن‌ها را به خرید دستگاه‌هایی سوق می‌داد که برای این کار عالی به نظر می‌رسیدند. تجهیزاتی که موساد از قبل آن‌ها را طراحی و در اسرائیل مونتاژ کرده بود. واشنگتن‌پست مدعی است بخشی از این طرح، پخش‌کننده‌های مخفی انفجاری، تقریباً یک دهه پیش توسط موساد وارد لبنان شده بود. اسرائیلی‌ها به مدت ۹ سال به استراق سمع حزب‌الله راضی بودند، در حالی که این گزینه را هم محفوظ می‌دانستند که در آینده تجهیزات واکی‌تاکی (بی‌سیم) را هم به بمب تبدیل کنند. اما وقتی فرصت استفاده از«پیجر» پیش آمد کاری کردند که حزب‌الله خودش به طور غیرمستقیم هزینه خرید این بمب‌های کوچک را بپردازد.

به روایت ادعایی واشنگتن‌پست، یک زن عاملی بود که پیشنهاد فروش این پیجرها را به حزب‌الله داد؛ زنی که این روزنامه به هویت او اشاره‌ای نکرده است. این زن، نماینده سابق فروش خاورمیانه برای شرکت تایوانی بود که شرکت خصوصی تأسیس کرده و مجوز فروش خطی از پیجرها با نام تجاری آپولو را داشت. او در سال۲۰۲۳ به حزب‌الله پیشنهاد خرید مدل ۹۲۴AR آپولو را داد. این دستگاه ضد آب و دارای باتری بزرگی بود که می‌توانست ماه‌ها بدون شارژ کار کند. مهم‌تر از همه، هیچ خطری وجود نداشت که پیجرها توسط اسرائیل ردیابی شوند. رهبران حزب‌الله آن‌قدر تحت تأثیر قرار گرفتند که ۵ هزار تا از آن را خریدند و در ماه فوریه شروع به تحویل آن‌ها به جنگجویان سطح متوسط و کارکنان پشتیبانی کردند. یک مقام اسرائیلی هم گفت: این زن کسی بود که با حزب‌الله در تماس بود و به آن‌ها توضیح داد که چرا پیجر بزرگ‌تر با باتری بزرگ‌تر از مدل اصلی بهتر است. زن مورد نظر از اینکه پیجرها به صورت فیزیکی در اسرائیل و تحت نظارت موساد مونتاژ شده بودند، بی‌خبر بود. پیجرهای موساد هر کدام کمتر از سه اونس (معادل ۸۵ گرم) وزن داشتند و باتری آن‌ها دارای مقدار کمی از ماده منفجره بسیار قوی بود. در یک شاهکار مهندسی، اجزای بمب به قدری با دقت پنهان شده بودند که عملاً غیرقابل شناسایی بود، حتی اگر قطعات دستگاه جدا یا از اشعه ایکس عبور داده می‌شد. واشنگتن‌پست می‌گوید دسترسی از راه دور موساد به این پیجرها هم نامحسوس بود. ارسال یک سیگنال الکترونیکی از سرویس اطلاعاتی می‌توانست موجب انفجار هزاران دستگاه در یک زمان شود. اما، برای اطمینان از حداکثر آسیب، انفجار همچنین می‌تواند با یک روش دو مرحله‌ای خاص هم ایجاد شود!

یکی از مقام‌ها درباره پیام امن رمزگذاری شده روی پیجرها برای آسیب زدن حداکثری به کاربران، می‌گوید: برای خواندن پیام باید دو دکمه را فشار می‌دادید و در عمل، این به معنای استفاده از هر دو دست بود. هدف این بود که در انفجار هر دو دست کاربر زخمی شود و جوری که او دیگر قادر به جنگیدن با صهیونیست‌ها نباشد! بخشی از مطالبی که واشنگتن پست در گزارشش به آن‌ها اشاره و به اصطلاح ابعاد جدیدی از ماجرا را فاش کرده، خیلی هم تازه و جدید نیستند. همان روز نخست پس از واقعه خیلی از کارشناسان و غیرکارشناسان گفتند در باتری پیجرها مواد منفجره کار گذاشته شده بود. روزهای بعد هم رد و پی شرکت‌های سازنده و عرضه‌کننده پیجرها مشخص شد. ناگفته‌های ماجرای پیجرها فقط نحوه جاسازی مواد منفجره و فروش آن به حزب‌الله بود که واشنگتن‌پست آن را با آب و تاب به صورت یک شاهکار مهندسی، جاسوسی و نفوذ از زبان مقام‌های موساد تعریف می‌کند. جالب اینکه به نظر می‌رسد نویسنده گزارش آن‌قدر از این شاهکار موساد شوق‌زده شده که فراموش کرده بنویسد این نحوه ترور، یک کشتار جمعی محسوب شده و برخلاف ادعای صهیونیست‌ها خیلی از کودکان و زنان (نه رزمندگان لبنانی) را به خاک و خون کشیده است. این نکته را هم یادآوری کنیم که بعید است واشنگتن‌پست و گردانندگانش متوجه نباشند انتشار ادعاهای مقام‌های امنیتی اسرائیل آن هم با این آب و تاب، چقدر به تطهیر صهیونیست‌ها و جنایت‌هایشان کمک می‌کند!